ΑΠΟΨΗ: Ώρα να… σπάσουν αυγά

Είναι κουραστική η επανάληψη, ταυτόχρονα όμως είναι και διδακτική.

Με την ευκαιρία λοιπόν της χθεσινής συζήτησης στη Βουλή για τις πυρκαγιές – που ειρήσθω εν παρόδω ακόμα καίνε τη χώρα – πρέπει να επαναλάβουμε κάποιες κεντρικές έννοιες.

Πρώτον, αυτό που αποκαλείται κλιματική κρίση είναι κάτι που το βλέπουμε να εκδηλώνεται με τα ακραία φαινόμενα σε όλο και πιο μεγαλύτερη συχνότητα. Δεν αφορά μόνο τις πυρκαγιές και τις εποχές ξηρασίας και ισχυρών ανέμων. Αφορά και τις βροχοπτώσεις, τις χιονοπτώσεις, κλπ. Φυσικά φαινόμενα μεγάλης έντασης έχουμε πλέον πολύ συχνά και αυτό είναι μία πραγματικότητα.

Εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας όμως, δεν υπάρχει πλέον η «πολυτέλεια» της αργής αντίδρασης οποιουδήποτε κράτους και οποιουδήποτε δήμου και δυστυχώς, δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο «συντηρητικών αλλαγών». Οι αλλαγές στο σύνολο της κοινωνίας και των κρατικών μηχανισμών πρόληψης και αντιμετώπισης των φαινομένων πρέπει να είναι πλέον δραστικές.

Και για να το διατυπώσουμε και με άλλες λέξεις: Ναι, η χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει κάνει κάποια βήματα προόδου. Καλύτερος συντονισμός, καλύτερη προετοιμασία. Ήρθε και το «112» για να διαφυλάξει το μείζον αγαθό, δηλαδή την ανθρώπινη ζωή. Όμως, και πάλι αυτά δεν φτάνουν. Προφανώς και δεν γίνεται να αρκεστούμε στο «καλύτερο σε σχέση με το παρελθόν» όταν η Ελλάδα κινδυνεύει, προφανώς δεν μπορούμε να αρκεστούμε στις εκκενώσεις οικισμών.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτεί μία κυβέρνηση έτοιμη να «σπάσει αυγά» αλλά και μία κοινωνία έτοιμη να υποστηρίξει δραστικές αλλαγές ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο χτίζουμε τις πόλεις και τα χωριά μας. Ακόμα, η χώρα μας πρέπει να δημιουργήσει ένα ουσιαστικά κέντρα διαχείρισης κρίσεων σε όλες τις Περιφέρειες και το κράτος να αποκεντρώσει πόρους προς αυτή την κατεύθυνση.  Κάθε τόπος έχει διαφορετική «γεωγραφία», διαφορετικές συνθήκες και διαφορετικές ανάγκες. Δήμοι και Περιφέρειες πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο και παρέμβαση.