Δικαιώματα και «δικαιώματα»- Του Διονύση Κ. Καραχάλιου

Karachalios.dionisis@gmail.com

Στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου (20.01), διάβασα την άποψη του αν. καθηγητή Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο ΑΠΘ, Βασίλη Βαμβακά, ότι «Τα ομόφυλα ζευγάρια, πέρα από κάθε λογική διάκρισης και εναλλακτικότητας και με βάση την καθολικότητα της νεωτερικής έννοιας της αγάπης, διεκδικούν μια κανονική οικογενειακή ζωή». Πρόκειται, για άποψη, με την οποία, ασφαλώς, συμφωνούν όλοι όσοι υπερθεματίζουν, με ενθουσιασμό υπέρ του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλοφίλων. Από την πλευρά μου, όμως, ας μου επιτραπεί να εκφράσω την κατάπληξή μου διότι, με την επίφαση της επιστημοσύνης και το βάρος της ακαδημαϊκής ιδιότητας, διατυπώνονται απόψεις, που διαστρεβλώνουν πλήρως την έννοια και την ουσία των πραγμάτων.

Ποια είναι η «κανονική οικογενειακή ζωή» την οποία, κατά τον κ. καθηγητή, διεκδικούν οι ομοφυλόφιλοι; Η οικογένεια με δύο πατεράδες ή δύο μητέρες, χωρίς μητέρα και πατέρα αντίστοιχα; Δηλαδή η «κανονικότητα», στην προκειμένη περίπτωση, είναι αυτή που ορίζει η επιθυμία του καθενός και όχι αυτή, που προκύπτει από την φύση των πραγμάτων; Αν η «οικογένεια» μεταξύ δύο ομοφυλοφίλων θεωρείται «κανονική», τότε, κατά την «λογική» αυτή, η οικογένεια των ετεροφυλοφίλων δεν μπορεί παρά να είναι «αντικανονική»! Διότι, λογικά, δεν μπορεί και οι δύο μορφές να είναι κανονικές. Όταν κάτι θεωρείται «κανονικό», ό,τι άλλο δεν εντάσσεται σ’ αυτό, δεν μπορεί παρά να λογίζεται ως «αντικανονικό»!

Τι ακριβώς σημαίνει   η «καθολικότητα της νεωτερικής έννοιας της αγάπης»;  Η αγάπη ως ανθρώπινο αίσθημα συμπάθειας, τρυφερότητας, στοργής και αφοσίωσης προς τον άλλο, έχει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα το αυτό περιεχόμενο.  Δεν υπάρχει κάτι που να έχει προσθέσει η «νεωτερικότητα» σ’ αυτό το πανάρχαιο αίσθημα, το οποίο, από την φύση του, είναι «καθολικό», υπό την έννοια ότι μπορεί να προέλθει από οποιονδήποτε άνθρωπο, χωρίς όρια και περιορισμούς. Αλλά ο κ. καθηγητής προφανώς θέλει να μιλήσει για τον έρωτα, που, ασφαλώς, διαφέρει από την αγάπη, καθώς εμπεριέχει την έλξη και το πάθος για σεξουαλική επαφή, που δεν υπάρχει στην αγάπη. Ασφαλώς ο κ. καθηγητής γνωρίζει την διαφορά, αλλά «συγχέει» τα πράγματα ηθελημένα, για να υπονοήσει ότι, όσοι αντιδρούν στην «οικογένεια» των ομοφυλοφίλων, δήθεν, αντιδρούν στο φυσιολογικό ανθρώπινο αίσθημα της αγάπης!…

Τέλος, η άποψη του κ. καθηγητή ότι τα ομόφυλα ζευγάρια διεκδικούν μια κανονική οικογενειακή ζωή, «πέρα από κάθε λογική διάκρισης και εναλλακτικότητας», συνιστά προφανή αυτοαναίρεση της επιχειρηματολογίας του!  Οι διακρίσεις είναι μέσα στην φύση των πραγμάτων και της ζωής. Το να πούμε ότι δυο ομόφυλοι γονείς είναι το ίδιο με δυο ετερόφυλους γονείς συνιστά αυθαιρεσία και παραβίαση της λογικής. Είναι σαν να λέμε ότι η γάτα δεν διακρίνεται από τον σκύλο, ή ότι ο άνδρας δεν διαφέρει από την γυναίκα! Όσο για την «εναλλακτικότητα» μπορεί να εμφανίζεται ως διάθεση, επιθυμία ή ροπή και να απαιτεί (και να δικαιούται) να γίνεται ανεκτή, αλλά, σε καμιά περίπτωση, δεν είναι «λογικό» να εμφανίζεται ως μορφή «κανονικότητας» στο πλαίσιο της οικογένειας…

Η ερωτική διάθεση των ομοφυλοφίλων καλύπτεται πλήρως από το σύμφωνο συμβίωσης. Η πλήρης κατοχύρωση νομικών δικαιωμάτων είναι εφικτή εντός του συμφώνου συμβίωσης, έτσι ώστε, σ’ αυτή την περίπτωση, ο γάμος να μην προσθέτει τίποτε περισσότερο, παρά μόνον την εμμονική διάθεση της προβολής ενός άκρατου δικαιωματισμού, που επιδιώκει να επιβληθεί ως φυσιολογική κατάσταση και μάλιστα προοδευτικότερη και πλέον σύγχρονη του παραδοσιακού γάμου!

Όμως, ο γάμος είναι διαφορετικός κοινωνικός θεσμός, διότι περιλαμβάνει και την δυνατότητα τεκνογονίας, η φύση της οποίας – είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει – προϋποθέτει την δια της ερωτικής συνεύρεσης δύο, υποχρεωτικά ετεροφυλοφίλων ατόμων, αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους.  Η δυνατότητα τεκνογονίας είναι η προϋπόθεση, η οποία όρισε τον γάμο ως βάση, για την δημιουργία οικογένειας. Η αδυναμία σύλληψης βεβαίως και δεν αναιρεί τον κοινωνικό ρόλο της οικογένειας, γι’ αυτό και ο θεσμός της υιοθεσίας (τεκνοθεσίας κατά την σύγχρονη ορολογία) ήλθε να καλύψει την, ανεξάρτητη από την βούληση των δύο συζύγων, φυσική αδυναμία αποκτήσεως τέκνων.

Σ όλη αυτή την φιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από τον γάμο των ομοφυλοφίλων έχει, προφανώς σκόπιμα, παραμεριστεί, η μέχρι πρό τινος θεώρηση του γάμου, από την προοδευτική διανόηση, ως «παρωχημένου», «αναχρονιστικού» και «ξεπερασμένου» κοινωνικού θεσμού, που «δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων». Και ξαφνικά, ξεχάστηκαν οι ειρωνείες και οι χλευασμοί για τα νυφικά, τα δώρα, τις γαμήλιες τελετές και τα γαμήλια γλέντια και όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί», με την αριστερόστροφη  σκέψη, που περιφρονούσαν, περίπου ως ένδειξη σκοταδισμού, την πρόθεση για την σύναψη γάμου μεταξύ άνδρα και γυναίκας,  «ανακάλυψαν» τις αρετές του γάμου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τον επιζητούν μανιωδώς  και ενθουσιωδώς μεταξύ ανδρών ή μεταξύ γυναικών!…

Και, παράλληλα, οι διαφωνούντες με αυτή την «εκσυγχρονιστική» πλημμυρίδα, κατηγορούνται ως «οπισθοδρομικοί», αντιδραστικοί», «ρατσιστές» και ο,τιδήποτε άλλο επινοεί η ολοκληρωτικής μορφής πολιτική ορθότητα, που εννοεί να εχθρεύεται και να δαιμονοποιεί την αντίθετη άποψη, απλά και μόνον διότι δεν υποτάσσεται στην   αυθεντία μιας «λογικής» η οποία, ολοφάνερα, υπαγορεύεται και περιχαρακώνεται από την σεξουαλική επιθυμία, ενδεδυμένη με την λεοντή του δικαιωματισμού…

Γιατί ομιλώ για δικαιωματισμό και όχι για δικαίωμα; Διότι η ύπαρξη δικαιώματος προϋποθέτει και την ύπαρξη αντίστοιχης υποχρεώσεως, που, σε κάθε περίπτωση είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση, πρόκειται για αναγνώριση του δικαιώματος ενηλίκων, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψη το δικαίωμα των ανηλίκων, δηλαδή των παιδιών! Πρόκειται για εγωιστική απαίτηση των ομοφυλόφιλων, που, παράλληλα με τον γάμο, επιθυμούν να αποκτήσουν  και τέκνα, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ψυχοπνευματική ανάπτυξη εκείνων, που, χωρίς την θέλησή τους, θα υποχρεωθούν να έχουν ως γονείς δύο άτομα του ιδίου φύλου!…

Μέχρι τώρα, κάποιοι αριστερόστροφοι «προοδευτικοί» αρνούνταν λυσσαλέα την βάπτιση διότι, κατά την άποψή τους, «επιβαλλόταν» στα παιδιά η ορθόδοξη πίστη, χωρίς την θέλησή τους. Βέβαια, το μυστήριο του βαπτίσματος ουδέποτε εμπόδισε κάποιον να καταστεί, ως ενήλικος πλέον, άθεος, μουσουλμάνος ή βουδιστής! Ενώ οι δυο ομοφυλόφιλοι γονείς θα «φορεθούν στον σβέρκο» των ανηλίκων, οριστικά και αμετάκλητα, χωρίς την δυνατότητα μεταβολής μιας κατάστασης, που θα την έχει επιβάλει, αυταρχικά και ωμά, το «δικαίωμα» των υποτιθέμενων γονέων του! Και, παρ’ όλα αυτά, η πολιτική ορθότητα  δεν «βλέπει» την αντίφαση και χλευάζει εκείνους οι οποίοι, πέραν των ενηλίκων, σκέπτονται και την θέση των παιδιών…

Και ενώ, κάθε άποψη που αντιτίθεται στον γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων έχει φτάσει να χαρακτηρίζεται ακόμη και ως «φεστιβάλ ομοφοβικής κακεντρέχειας» (Άρης Αλεξανδρής,  «Καθημερινή», 20.01.2024), προβάλλεται ταυτόχρονα και το αφελές έως ανόητο επιχείρημα ότι, η οικογένεια, υπό την παραδοσιακή της μορφή, δεν αποτρέπει πάντοτε την εγκληματικότητα των ανηλίκων, οπότε, εξ αντιδιαστολής, συμπεραίνεται ότι η ομόφυλη οικογένεια μπορεί να αναθρέψει καλύτερα τα «παιδιά» της!  Είναι σαν να λέμε ότι όλα τα αεροπλάνα ταξιδεύουν, αλλά εάν συμβεί ένα αεροπορικό δυστύχημα θα πρέπει να απαγορευθούν οι μελλοντικές  πτήσεις! Ή, επειδή υπάρχουν και κλέφτες, καλό θα είναι να μην έχουμε χρήματα!

Συμπερασματικά, η σοβαρότητα και το μέτρο προσδιορίζουν την ουσία και το περιεχόμενο των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να μην καταλήξουν σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις. Ποιος εγγυάται ότι, κάποιοι από αυτούς που υπερθεματίζουν για τον γάμο των ομοφυλοφίλων σήμερα, δεν θα ζητήσουν αύριο και γάμο με τον σκύλο ή την γάτα τους; ‘Όταν σβήνεται κεράκι και κόβεται τούρτα για τα γενέθλια μιας σκυλίτσας, γιατί να μη ζητηθεί, στο μέλλον, και μια «βελτίωση» της συμβίωσής της με το αφεντικό της; «Δικαίωμα» δεν είναι και αυτό;