«Αν… η ζωή «σκηνοθετήσει» το αναπάντεχο συναπάντημα»- Γράφει η Αμαλία Γ. Κουσαδιανού-Διδάχου

Διευκρινίζω εκ των προτέρων ότι οι απόψεις μου για το προτεινόμενο νομοσχέδιο εκ μέρους της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που αφορά στον γάμο ομοφύλων, την τεκνοθεσία και την παρένθετη κυοφορία, ουδόλως επηρεάζονται από τις περί ισότητας θεωρίες, αφού η ισότητα ενέχει πάντα τον κίνδυνο της ισοπέδωσης…

Πολύ περισσότερο επηρεάζονται από τους κανόνες της δικής μου αισθητικής περί κάλλους και αρμονίας, αλλά και από τη βεβαιότητα ότι υπάρχουν πάντα όρια αναγκαία να τίθενται σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης πορείας.

Αυτά, άλλωστε, είναι που διαφοροποιούν την κοινωνία των ανθρώπων από την ζούγκλα των ζώων.

Εδώ, θα καταθέσω κάποιες υποθετικές σκέψεις που ακροβατούν στο μυαλό μου και έρχονται μέσα από την τηλεοπτική λαίλαπα των δηλώσεων και κριτικών ένθεν και ένθεν, όπου πρωταγωνιστεί το «φαίνεσθαι» επειδή χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να «σκάψεις» ως το βάθος. Και χρόνος δεν υπάρχει όταν επικρατεί η βιασύνη….

• Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μία γυναίκα σε ρόλο παρένθετης μητέρας τεκνοποιεί, αλλά με το ωάριο μιας άλλης γυναίκας -υποδεικνυόμενης συχνά από το ομόφυλο ζευγάρι- αφού απαγορεύεται να δώσει η παρένθετη το δικό της ωάριο.

Η άλλη γυναίκα μπορεί να έχει ήδη ένα μικρό παιδί και να είναι αγόρι. Αν μέσω της παρένθετης γεννηθεί κορίτσι, αυτόματα έχουμε δυο αδέλφια!

2) Αν ένας νεαρός δότης σπέρματος διευκολύνει ένα ετερόφυλο ζευγάρι να αποκτήσει παιδί και γεννηθεί ένα αγόρι, θα έχουμε έναν δότη- πατέρα που σε μία επόμενη προσφορά σπέρματός του, μπορεί να γεννηθεί ένα κοριτσάκι. Έχουμε πάλι δύο αδέλφια!

3) Μπορεί ακόμα ο δότης να έχει έναν μικρότερο αδελφό και επομένως με μικρή διαφορά ηλικίας με το παραπάνω κοριτσάκι, που θα είναι ανιψιά του!

Δεν θα αναφέρω άλλους «συνδυασμούς», π.χ. θεία με ανιψιό, ακόμα και μητέρα με γιο και θα περιοριστώ στα παραπάνω παραδείγματα.

ΑΝ, λέω, ΑΝ, η ζωή, στα απρόβλεπτα, στα αναπάντεχα, στα απίστευτα παιγνίδια της (ή μήπως η φύση στην εκδίκησή της;) «σκηνοθετήσει» ένα συναπάντημα για τα αδέλφια ή για τον θείο και την ανιψιά, κ.λπ., ΑΝ προκύψει έρωτας ανάμεσα σ’ αυτούς, στην πραγματικότητα αγνώστους, ΑΝ έρθουν σε σεξουαλική συνεύρεση, ΑΝ παντρευτούν και τεκνοποιήσουν, τότε, αγαπητοί αναγνώστες, βρισκόμαστε ενώπιον μιας αθέλητης μεν, αιμομικτικής πράξης δε! Κι αυτές είναι οι επικίνδυνες παγίδες του ωαρίου, του σπέρματος και του αίματος…

Περιμένω έναν, έστω έναν, απ’ όλους αυτούς που ξεδιπλώνουν τις απόψεις και τα σχόλια τους για την νέα τάξη πραγμάτων, να τοποθετηθεί στα παραπάνω.

Η πιο πιθανή απάντηση θα ήταν: τα ποσοστά για να συμβούν αυτές οι αφύσικες εξελίξεις είναι απειροελάχιστα.

Ίσως! Πόσο γρήγορα όμως το απειροελάχιστο γίνεται ελάχιστο, το ελάχιστο αρκετό, το αρκετό κάμποσο, κ.ο.κ., σ’ έναν κόσμο που στροβιλίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα;

Με μία επιστήμη που αναμφισβήτητα κάνει τεράστια άλματα σε όλους τους τομείς, αλλά, από τη μακρινή κιόλας εποχή της εδραίωσης της, δεν θα πάψει ποτέ να υποκύπτει  σε πειρασμούς, όπως: η εξίσωση της με το Ανώτατο Ον και όπως στα παραδείγματα μας ο παράτολμος συναγωνισμός της με την Φύση. Με το ονειροπόλημα εν τέλει (ή μήπως την έπαρση;) της «κατασκευής τους ανθρώπου-Θεού»!!!

Και τέλος, σε μία κοινωνία που υπάρχει μόνο το ατομικιστικό «θέλω», ελάχιστα το «οφείλω» και σπάνια το «σκέπτομαι», αφού έχει κι αυτό παραχωρηθεί στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή. Πόσο γρήγορα άραγε;..

Πτυχιούχος Φιλοσοφίας- Συγγραφέας