ΑΠΟΨΗ: Έξω από τον (πολιτικό) «καβγά»

Καθαρά και ξάστερα: Όταν μια μάνα που έχασε το παιδί της παλεύει στη μνήμη του για την αλήθεια, είμαστε όλοι μαζί της. Και όταν συμβαίνει μία τόσο μεγάλη τραγωδία όπως αυτή στα Τέμπη, οποιαδήποτε κυβέρνηση στην Ελλάδα θα περιβαλλόταν από αμφιβολίες για την αποκάλυψη της αλήθειας και την πραγματική απόδοση δικαιοσύνης.

Αυτό το τελευταίο όμως συμβαίνει γιατί διαχρονικά οι θεσμοί του ελληνικού κράτους έχουν αποτύχει και δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των πολιτών. Και ναι, αυτό είναι πρόβλημα πολιτικό. Πρόβλημα που αγγίζει όλους όσους κυβέρνησαν ή κυβερνούν αυτή τη χώρα.

Και ένα πρόβλημα που επιτείνεται όταν η εκάστοτε αντιπολίτευση προσπαθεί απλώς να αποκομίσει εκλογικά οφέλη σε βάρος της εκάστοτε κυβέρνησης (όπως συμβαίνει με την κίνηση να κατατεθεί σήμερα πρόταση δυσπιστίας, μετά από ένα δημοσίευμα), στην «καμπούρα» μίας τραγωδίας και ενός κοινού αισθήματος που από τη μία συμπάσχει με τους χαροκαμένους γονείς ενώ από την άλλη αισθάνεται οργή και ντροπή για το γεγονός πως σε αυτή τη χώρα, τον 21^ο αιώνα, δεν υπήρξε κάποιος τρόπος να καταλάβει οποιοσδήποτε ότι δύο τρένα βρίσκονταν σε πορεία σύγκρουσης ενώ την ίδια ώρα ο καθένας μπορεί να δει σε «ζωντανό χρόνο» που βρίσκεται ο ντελιβεράς με την πίτσα.

Δεν θέλουμε να εμπλακούμε λοιπόν στον πολιτικό καβγά. Δεν μας νοιάζει, δεν μας εκφράζει, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Αυτό που από την πρώτη στιγμή τονίζουμε είναι πως οι ζωές δεν γυρίζουν πίσω, αλλά  η μνήμη τους θα δικαιωθεί μόνο όταν αλλάξει «η κακιά η χώρα».

Συμβάσεις που καθυστερούν, παίρνουν παρατάσεις ή και δεν υλοποιούνται. Έργα που μένουν μισοτελειωμένα και τελικώς, ατελείωτα. Εκατομμύρια που δαπανώνται χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πολιτικοί που το μόνο που παρακαλάνε είναι να… μην τύχει η στραβή στη βάρδιά τους. Και ένας δημόσιος τομέας – χταπόδι, που από τη μία ταλαιπωρεί τον πολίτη χωρίς λόγο και από την άλλη αφήνει ορθάνοικτες τις πόρτες της διαφθοράς.

Το λοιπόν, μένουμε έξω από τον «καβγά» και στεκόμαστε στην πολιτική. Και η πολιτική, είτε θα συνεχίσει να αποδυναμώνει τους θεσμούς και να μεγαλώνει τις ευθύνες της, είτε θα… θάψει στα έγκατα της ιστορίας τη «κακιά τη χώρα» και θα κάνει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όσο (και όσους) και αν «πονέσουν».