Η τραγική διάψευση Του Ερμή Παπουτσή, δικηγόρου Πατρών

Η πραγματικότητα έχει πάντα διαφορετικές εκδοχές, έτσι μας έμαθαν και έτσι το ζούμε μέχρι την ώρα της τραγικής διάψευσης. Οι λάμπες νέον που φωτίζουν τον θυρεό της Ελληνικής Αστυνομίας κτυπούν διαφορετικά στο μάτι εκείνου που ψάχνει να βρει το δίκιο του και διαφορετικά σε εκείνον που οδηγείται εντός σιδεροδέσμιος. Έτσι μας έμαθαν και έτσι το ζήσαμε μέχρι την τραγική διάψευση.

Δεν περνά καθόλου ευχάριστα η ώρα μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα σε όποια πλευρά της (δικής σου) ιστορίας και αν βρίσκεσαι. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο γιατί πρέπει να βρεις το δίκιο σου και να ελευθερωθείς από τη φυλακή η οποία μπορεί να φέρει τοπωνύμιο-Κορυδαλλός, Μαλανδρίνο, Άγιος Στέφανος- ή και όνομα ανθρώπου-Γιάννης, Νίκος, Ανδρέας- το οποίο μάλιστα πολλές φορές, μέχρι πρότινος το ακολουθούσε και η κτητική αντωνυμία «μου».

Σε καλούν μέσα στο, μικρό συνήθως, γραφείο για να πεις την ιστορία σου και αν έχεις τύχη μαζί σου θα σε ακούσουν. Όπου τύχη σημαίνει να αντικρίσεις απέναντί σου έναν συνάνθρωπο, δεν έχει σημασία η ιδιότητα, ο οποίος δε θα σε εκλάβει ως άλλη μια εκκρεμότητα μέχρι την ολοκλήρωση της βάρδιας αλλά θα συμμεριστεί την αγωνία «ντύνοντάς» σε με τη μορφή κάποιου δικού του προσώπου. Αν η τύχη δεν είναι με το μέρος σου, θα υπάρχει το πρωτόκολλο, το τέλειο κουκούλι της γραφειοκρατικής οκνηρίας που έχει ποτίσει τους τοίχους των δημοσίων υπηρεσιών.

Και έρχεται η στιγμή που τα δευτερόλεπτα φαίνονται αιώνας τόσο σε εσένα όσο και στον εντεταλμένο προστάτη σου. Σε αυτόν γιατί αργεί να τελειώσει η βάρδια και σε εσένα γιατί τελειώνεις γενικά. Χάνεσαι. Άλλωστε, τι τα θες και τα ταξί αργούν συνήθως…