ΑΠΟΨΗ: Το μεγάλο «δώρο»

Οι 18άρηδες του 1973 είναι αυτοί που σήμερα… έχουν προτεραιότητα για την τρίτη δόση του εμβολίου και οι σημερινοί 18άρηδες μπορεί να είναι και εγγόνια τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, έτσι είναι… Ο χρόνος τρέχει και κανένας δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Φτάσαμε λοιπόν να τιμούμε την 48^η επέτειο του Πολυτεχνείου, ένα ιστορικό γεγονός που ακόμα και οι σημερινοί 50άρηδες δεν μπορούν να ισχυριστούν πως «έζησαν» γιατί τότε ήσαν μωρά.

Και η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνει η απόσταση του χρόνου, τόσο ξεθωριάζουν τα γεγονότα και τόσο πιο δύσκολο γίνεται για τις νεότερες γενιές να τα κατανοήσουν και να τα εντάξουν σε ένα ιστορικό υπόβαθρο που δεν γνώρισαν από πρώτο χέρι, παρά μόνο μέσα από κάποιες ίσως αφηγήσεις, από ντοκιμαντέρ και ιστορίες που έχουν μάθει στο σχολείο, έχουν δει στην τηλεόραση ή – στις μέρες μας – ακόμα και στο YouTube.

Τo ίδιο, ασφαλώς ισχύει με όλες τις ιστορικές επετείους.  Ίσως και γι’ αυτό, σε μία έρευνα που έγινε κάποτε μεταξύ μαθητών, αποδείχτηκε ότι πολλοί δεν ξέρουν τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου ή στις 28 Οκτωβρίου.

Επίσης, όμως, η χρονική απόσταση έχει και μία άλλη ιδιότητα. Να ωραιοποιεί τα πάντα. Και ποτέ, μα ποτέ, δεν είναι όλα ωραία. Ούτε και τότε, ήσαν… Γι’ αυτό και εκείνος, ο ωραίος και ηρωικός αγώνας των νέων του ’73 για ελευθερία και δημοκρατία, τελικά δεν κατέληξε σε μία αψεγάδιαστη δημοκρατία.  Η υπερβολική πολιτικοποίηση εκείνης της εποχής είχε και τα κακά της. Και η Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν υπήρξε μία χώρα που με γρήγορα βήματα προχώρησε προς τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Πολλές «παιδικές ασθένειες» εξακολούθησαν να υπάρχουν. Και μέχρι τώρα, είμαστε μια χώρα που με μικρά και δειλά βήματα προχωράμε προς τα εμπρός.

Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε πολύ εμφατικά, ότι η μεταπολίτευση υπήρξε η αφετηρία της μακροβιότερης και πιο ισχυρής δημοκρατικής περιόδου της χώρας. Πολλά έγιναν λάθος, αλλά η δημοκρατία μας δεν κινδύνευσε ξανά.

Ας κρατήσουμε λοιπόν για τους σημερινούς 18άρηδες αυτό το συμπέρασμα. Ας τους πούμε ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε η αφετηρία της σημερινής τους ελευθερίας, να μπορούν να κρίνουν και να αμφισβητούν τα πάντα. Το μεγάλο «δώρο» των παππούδων τους προς αυτούς. Ένα «δώρο» που δεν πρέπει ποτέ να χάσουν…