Μεγάλη Εβδομάδα: «Ὁ δείκτης τοῦ ξεχασμένου ὁράματος»

Πρωτοπρεσβυτέρου
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Γ.ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗ
ΠροϊσταμένουἹεροῦ Ναοῦ
ἉγίουἈνδρέου Πατρῶν

Ὁ Θεός ἐπιμένει νά μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτό τὸ ὅραμα. Γι’αὐτό καὶ ἡ ἀγάπη Του μᾶς χάρισε μιά ἀκόμη εὐκαιρία πνευματικοῦ ἀγώνα,μέ ὅπλα μας τὴν προσευχή, τὴ νηστεία, τὴ μετάνοια καὶ προπαντός τὴν ἀγάπη, ἰδιαίτερα κατά τὴν περίοδο τῆς Μ.Τεσσαρακοστῆς. Μέ τὴ Χάρη Του ἀπό τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου οὐσιαστικά ἀρχίζει ἡ λειτουργική ἀνάμνηση καὶ ἡ ἐμπειρική βίωση τῶν διαδοχικῶν γεγονότων,τὰ ὁποῖα συνδέονται ἄμεσα μέ τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ συνεπῶς μέ τὸ γεγονός τῆς λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου.
Φθάσαμε ἔτσι στὴ Μ.Ἑβδομάδα, πού εἶναι πράγματι «ὁ δείκτης τοῦ ξεχασμένου ὁράματος». Δύο λέξεις– κλειδιά θυμίζουν αὐτό τὸ ὅραμα:
 Βασιλεία καὶ Ἁγιότητα.Προφανῶς, μιλᾶμε γιά τὴν ἁγιότητα ὡς μετοχή μας στην ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ στή Βασιλεία Του.
Ἀρχικά, θά προσεγγίσουμε εἰσαγωγικά καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐπιγραμματικά, τὴ λειτουργική καὶ θεολογική διάσταση τῆς Μ. Ἑβδομάδος.
Ἡ λειτουργική βίωση τῶν σωτηρίων γεγονότων τῆς ἐπί γῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἀποκορυφώνεται καὶ πάντως καθίσταται ἐμπειρική πραγματικότητα κατά τὴ διάρκεια τῆς Μ. Ἑβδομάδος, ἡ ὁποία, ὅπως χαρακτηριστικά ὑπογραμμίζει τὸ Τριώδιο, λέγεται «Μεγάλη Ἑβδομάς, οὐχ ὅτι μείζονες εἰσί ναἱ ἡ μέραι αὕται ἤ αἱὥραι, ἀλλ’ ὅτι τὰ μεγάλα καὶ ὑπερφυή, τεράστια καὶ ἐξαίρετα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἔργα ἐν ταύτῃ ἐπράχθησαν…», ἐνῶ κατά τὴ Χρυσοστομική διατύπωση «μεγάλα τινά καὶ ἀπόρρητα τυγχάνει τὰ ὑπάρξαντα ἡμῖν ἐν αὐτῇ ἀγαθά».
Προφανῶς, σύνδεσμος τῆς Μ.Τεσσαρακοστῆς καὶ Μ. Ἑβδομάδος εἶναι οἱ ἑορτές τῆς Ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου καὶ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, μέ τὴ δική τους εἰδική λειτουργική καὶ θεολογική βαρύτητα.
Ἡ Μ. Ἑβδομάδα εἶναι ἀπό τὶς πλέον χαρακτηριστικές περιόδους τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου γιατί:
α).Ἐντός μιᾶς Ἑβομάδος τελοῦνται οἱ περισσότερες ἀκολουθίες σέ σύγκριση πρός τούς ἄλλους κύκλους τῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους.
β). Διακρίνονται οἱ ἀκολουθίες αὐτές γιά τὰ ὑψηλά θεολογικά τους νοήματα, τὴν πνευματικότητα καὶ τὴν κατάνυξη πού προσφέρουν στούς συμμετέχοντες, καὶ
γ). Εἶναι χαρακτηριστική καὶ πολύ ἔντονη ἡ ἐμπειρία, πού βιώνουμε οἱ ὀρθόδοξοι μέσα στίς ἱερές ἀκολουθίες τῆς Μ. Ἑβδομάδος. Αὐτή μας ἡ ἐμπειρία μᾶς ὁδηγεῖ μέ τρόπο ἐπαγωγικό στή βίωση τοῦ γεγονότος τῶν γεγονότων καὶ τοῦ θαύματος τῶν θαυμάτων, στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καὶ στήν ἀπόλαυση «τῆς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου».
Μυσταγωγοῦμε ἔτσι στή σωτηρία μας, δηλαδή, στό μοναδικό ὑπαρξιακό ὅραμα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πραγμάτωση τοῦ ὁποίου, σημαίνει μετοχή στήν ἁγιότητα τοῦ μόνου Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ στή Βασιλεία Του.
Μετά τὶς τρεῖς γενικές αὐτές ἐπισημάνσεις καὶ παραλείποντας νά ἀναφερθοῦμε ξεχωριστά στήν κάθε ἡμέρα, κάτι πού δέν εἶναι ἐφικτό στά πλαίσια ἑνός ἄρθρου, περιοριζόμαστε νά ὑπογραμμίσουμε τοῦτο μόνο σχετικά μέ τὴν αὐριανή ἑορτή τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα, πού ὡς γνωστό, ἔχει πολλαπλή ἔννοια καὶ ἰδιαίτερη βαρύτητα:
ὁ λαός ὑποδέχεται τὸν Χριστό ὡς Βασιλέα ἐγκόσμιο ἐνῶ Ἐκείνος πορεύεται πρός τὸ Πάθος. Γιά νά ἀποδειχθεῖ ἀκολούθως ὁ θριάμβός Του ὄχι ὡς κοσμικοῦ Βασιλέα, ἀλλά ὁ θρίαμβος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τοῦ θανάτου καὶ τοῦ κακοῦ.
Ἐκάναμε αὐτή τὴν ἐπισήμανση ἀκριβῶς γιατί παραπέμπει στό ξεχασμένο μας ὅραμα, τὴν προσέγγιση τοῦ ὁποῖου θά προσπαθήσουμε ἀπαντώντας, σέ δύο βασικά ἐρωτήματα:
1).Πῶς ὁρίζει καὶ πῶς ἀντιλαμβάνεται ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τὴ Βασίλεια τοῦ Θεοῦ κ΄
2).Ποιά μπορεῖ νά εἶναι ἡ δική μας προσωπική σχέση μέτὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ
Κατ’ ἀρχήν ὀφείλουμε νά σημειώσουμε ὅτι δέν ὑπάρχει ἕνας καὶ μόνο κλειστός ὁρισμός περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ γιά τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως καταγράφουν αὐτό οἱ Συνοπτικοί Εὐαγγελιστές, εἶναι περιγραφικό καὶ παραβολικό. Οἱ σχετικές παραβολές παρουσιάζουν διάφορες ὄψεις τοῦ μυστηρίου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι πραγματοποιούμενη ἐν Χριστῷ καὶ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ συγχρόνως ἀναμενόμενη στήν πληρότητά της κατά τούς ἐσχάτους καιρούς.
Ἄν θά θέλαμε νά ποῦμε ἁπλούστερα τί εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τὴν ὁμόφωνη διδασκαλία τῆς Παράδοσης καὶ τῆς Γραφῆς, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Εἶναι ἡ ἔνωση μέ τὸν Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ζωή, πού εἶναι ἡ ἀγάπη γιά τὸ Θεό, πού εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσίσε τὸν μόνον ἀληθινόν Θεόν καὶ ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν (Ἰωαν.17,3)», εἶπε ὁ Κύριος στήν Ἀρχιερατική Του προσευχή. Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος σημειώνει: «Μετοχή δέ Θεοῦ ἐστί τὸ γινώσκειν Θεόν καὶ ἀπολαύειν τῆς χρηστότητος αὐτοῦ». Γι’αὐτή τὴν ἀληθινή καὶ αἰώνια ζωή δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος.Ἀπόαὐτή ξέπεσε στήν ἁμαρτία μέ τὴν ὁποία εἰσέβαλε στόν κόσμο τὸ κακό, ἡ φθορά καὶ ὁ θάνατος. Ἐπικράτησε, δηλαδή, ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου. Ἐνῶ ὅμως ὁ κόσμος ἀρνήθηκε τὸ Θεό ὡς Βασιλιά του, Ἐκεῖνος ὄχι μόνο δέ τὸν ἀρνήθηκε ἀλλά καὶ τοῦ χάρισε τὴ Βασιλεία Του.«…καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανόν ἀνήγαγες καὶ τἠν Βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν», σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν Εὐχαριστηριακή Εὐχή τῆς Θείας Λειτουργίας του.
Μετά ἀπό τὴν ἀπλουστευμένη καὶ γενική αὐτή προσέγγιση, παρακαλῶ, νά δοῦμε πολύ σύντομα πῶςσυναρτᾶται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ τὴ Μ.Ἑβδομάδα καὶ γιατί ἡ Μ.Ἑβδομάδα εἶναι ὁ δείκτης τοῦ Ἁγιασμοῦ καὶ τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, πού, δυστυχῶς, ἀποτελεῖ τὸ «ξεχασμένο» μας ὅραμα.
Με τὶς Ἀκολουθίες τῆς Μ. Ἑβδομάδος «συμπορευόμεθα» μέ τὸν Χριστό για να «συσταυρωθοῦμε» καὶ νά «νεκρωθοῦμε» μαζί Του, κατανικώντες μέ τὸν τρόπο αὐτό καὶ καταλύοντες τὰ δεσμά τῆς ἁμαρτίας. Συμπορευόμεθα μαζί μέ τὸν Χριστό ὄχι πλέον πρός τὴν ἐπίγεια,ἀλλά πρός τὴν οὐράνιαἹερουσαλήμ, πού εἶναι «ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Στιχηρό αἴνων Μ.Δευτέρας).
Μπροστά μας προβάλλουν διάφορα πρόσωπα καὶ γεγονότα, ὡς παραδείγματα συμπόρευσης μέ τὸν Χριστό καὶ εἰσόδου μας στή Θεία Του Βασιλεία:
‣Ὁ Πάγκαλος Ἰωσήφ, παράδειγμα ἀγνοίας.
‣ Ἡ ξηρανθεῖσα συκή, παράδειγμα ἀποφυγής τῆς πνευματικῆς ἀκαρπίας.
‣Οἰ δέκα Παρθένες, παραδείγματα πνευματικῆς ἐγρήγορσης καὶ ἑτοιμότητας, γιά τὴν συμμέτοχή μας στο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
‣ Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου, παράδειγμα μετανοίας.
‣ Ὁ Μωϋσής, παράδειγμα πλήρους άφοσιώσεως στό Θεό καὶ στὸ Νόμο Του.
‣ Ὁ Δίκαιος Ἰώβ, παράδειγμα ὑπομονῆς τῶν θλίψεων.
Ὅλα αὐτά τὰ παραδείγματα εἶναι εἰκόνες, πού μᾶς θυμίζουν πρόσωπα καὶ γεγονότα γιά νά μᾶς ἐνισχύσουν στήν προσέγγιση τοῦ ξεχασμένου ὁράματός μας, δηλαδή, τοῦ μυστηρίου τῆς Σωτηρίας μας καὶ τῆς μετοχής μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως, ἡ ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Βασιλεία Του, βιώνεται χρονικά μέσα στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ εἰδικότερα στόν κύκλο τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Μ. Ἑβδομάδος, μέ τὴ μετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Δέν καλούμαστε τυχαία κατά τὴν Μ. Ἑβδομάδα ἀπό τὴν Ἐκκλησία μας, σέ ἐντατική συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία, σχεδόν καθημερινά, ἐκτός, τῆς Μ. Παρασκευῆς, κατά τὴν ὁποία ἐπικράτησε Εὐχαριστιακή Νηστεία, ἀφοῦ ὡς ἡμέρα μνήμης τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἀδύνατη ἠ βίωση τοῦ γεγονότος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἕνωσής μας μέ Αὐτόν.
Ὁ Χριστός, θέλοντας προφανῶς νά ἐπισημάνει ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ «κατ’ἐξοχήν πηγή τῆς Ἁγιότητας» καὶ τὸ «κατ’ ἐξοχήν ὁρατό σημεῖο τῆς Βασιλείας Του» στή γῆ, φανέρωσε αὐτό κατά τὸ Μυστικό Δεῖπνο καὶ ἔδωσεἐντολή νά ἐπαναλαμβάνεται μέχρι τὴ συντέλεια τῶν χρόνων γιά τὴ δική Του ἀνάμνηση. Πορευόμενος πρός τὸ Πάθος, ἴδρυσε τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, συνδεόντάς το μέ τὴ Σταυρική Του Θυσία καὶ τὴν Ἀναστασή Του. Ὅπως τὰ Πάθη, ὁ Σταυρός καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁδήγησαν μιά γιά πάντα στόν θρίαμβο καὶ τὴν ἐγκατάσταση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ἡ Θεία Εὐχαριστία διατρανώνει τὴ μόνιμη παρουσία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία καὶ βέβαια προσφέρει τὴν ἀψευδή πρόγευση τῆς ἐσχατολογικῆς καὶ αἰώνιας Θείας Βασιλείας, πού θά εἶναι ἡ πλήρης ἐνωσή μας μέ τὸν Θεό. Νά πώς ὁ Κανόνας τῆς Μ. Πέμπτης συνοψίζει τὴν συγκεκριμένη ἀλήθεια: «Μυσταγωγοῦσα, φίλους ἑαὐτῆς, τὴν ψυχοτρόπον ἑτοιμάζει τράπεζαν, ἀμβροσίας δέ ἡ ὄντως σοφία τοῦ Θεοῦ, κιρνᾷ κρατῇρα πιστοῖς. Προσέλθωμεν εὐσεβῶς καὶ βοήσωμεν ἐνδόξως δεδόξασται, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν» (Τροπάριο γ΄ ᾠδῆς). Ἑπομένως μέ τὸ Μυστικό Δεῖπνο μυσταγωγοῦμεθα στὴ Θεία Εὐχαριστία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ψυχοτρόφος Τράπεζα τῆςαἰώνιας Βασιλείας.
Σ’αὐτή τὴ συνάφεια κρίνομε σκόπιμο να θυμίσουμε μία βαρυσήμαντη φράση τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας ἀπευθυνόμενος στόν Πατέρα. Καταγράφεται στό πρῶτο ἀπό τὰ δώδεκα ΕὐαγγέλιατῆςΜ.Πέμπτης ὡς ἐξῆς:
«Ὑπέρ αὐτῶν (τῶν μαθητῶν καὶ τῶν ἄνθρώπων κατ’ ἐπέκταση) ἐγώ ἁγιάζω ἐμ αυτόν, ἵνα καὶ αὐτοί ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν’ ἀληθείᾳ».
Μ’αὐτάτὰ λόγια, πού λέγονται λίγο πρίν ἀπό τὸ Πάθος καὶ σέ σχέση μέ τὸ Μυστικό Δείπνο, ὁ Χριστός μέτὴ Σταυρική Του Θυσία ἁγιάζει ὁ ἴδιος (ὡς Θεός) τὸν ἑαυτόν του(ὡς ἄνθρωπον)γιά νά ἁγιασθοῦμεἐμεῖς, κοινωνώντας τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του.Ἔτσι, μέτὴ συμμέτοχή μας στή Θεία Εύχαριστίαἁγιαζόμαστε, δηλαδή, γινόμαστε Ἁγιοι κοινωνώντας μέ τὸν Ἔναν καὶ μόνον Ἅγιο, τὸν Χριστό.
Εἶναι σαφές ὅτι ἡ «Θεία Εὐχαριστία εἶναι τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἁγιασμοῦ ὄχι μόνο γιατί αὐτή προσφέρει στόν ἀνθρωπο τὴν τελειότερη καὶ πληρέστερη ἕνωσή του (σωματική καὶ ψυχική) μέ τὸν μόνο Ἄγιο, ἀλλά καὶ διότι ἀποτελεῖ τὸν πιο τέλειο εἰκονισμό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ», δηλαδή, τῆς κατάστασης ἐκείνης στήν ὁποία θά ἁγιάζεται καὶ θά δοξάζεται ἀπό ὅλην τὴν κτίση αἰώνια καὶ ἀδιάκοπα ὁ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ». Κατά συνέπεια, «Ἁγιότητα καὶ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀλληλοσυμπληρώνονται καὶ ἀλληλοεξηγοῦνται».
Ὁ Θεός μέσα στήν ἱστορία κινεῖται ἀπό ἄπειρη ἀγάπη πρός τὸν ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο θέλει νά καταστήσει «Υἱόν καὶ κληρονόμον τῆς Βασιλείας Του», ἀγωνιζόμενο ὅμως γι’ αὐτή μέσα στό καθημερινό ἱστορικό γίγνεσθαι. Μέ τὴ Σταυρική Θυσία τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του «καταλύει τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν τὸν διάβολον» καὶ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο χαρίζοντας του τὴν αἰώνια Βασιλεία Του.Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνευματική του ἀδράνεια καὶ προπαντός ἡ ἔλλειψη τῆς Ἐλπίδας, τῆςἈγάπης καὶ τῆς Ἐμπιστοσύνης του στόν Θεό. Ἡ φρικτή θέα τῶν ξηρῶν ὀστῶν, πού περιγράφει ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ, ὅπως ἀκούγεται στήν προφητεία τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἐπιταφίου, δίνει τὸ μέγεθος τῆς τραγικότητας τοῦ θανάτου ὅταν ἀντιμετωπίζεται χωρίς τὴν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως (Ἰεζ.37,1-14). Ὅμως, ὁ Θεός ὑποδεικνύει στόν Προφήτη Ἰεζεκιήλ νά προφητεύσει τὸν λόγο Του καὶ νά πεῖ:«Ἰδού, ἐγώ φέρω ἐφ’ ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς, καὶ δώσω ἐφ ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ’ ὑμᾶς σάρκας καὶ ἐκτενῶ ἐφ’ ὑμᾶς δέρμα, καὶ δώσω πνεῦμα μου εἰς ὑμᾶς καὶ ζήσεσθε καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώεἰμί Κύριος»(Ἰεζ.37,5-6).
Αὐτή ἡ Προφητεία ἐκπληρώνεται στό πρόσωπο καὶ διά τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ ἐνυπόστατος Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ αὐτοζωή καὶ παρέχει «πνεῦμα ζωῆς», ἐκμηδενίζοντας τὴ δύναμη τοῦ θανάτου καὶ παρέχοντας τὴν ἐλπίδα τῆςἈναστάσεως. Στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίσαμε τὸν «Κύριον» τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ ὁποίος καταδέκτηκε τὸ θάνατο, ἀλλά ὡς Κύριος τῆς ζωῆς ἀναστήθηκε μετά τρεῖς ἡμέρες καὶ συνανέστησε «παγγενή τὸν Ἀδάμ» ἀπό τὴ φθορά καὶ τὸ θάνατο, καταργώντας ἔτσι τὴ δύναμη τοῦ θανάτου. Ἔτσι, χάρισε σέ μας τὴ δυνατότητα «μετάβασης» ἀπό τὸν θάνατο στή ζωή, ἀπό τὴ φθορά στην ἀφθαρσία, ἀπό τὴν πτώση καὶ τὴν ἁμαρτία πρός τὴ σωτηρία καὶ τὴ λύτρωση. Μᾶς χάρισε τὴ δυνατότητα μετοχῆς μας στην Ἁγιότητα καὶ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε τίμιοι μέ τὸν Θεό, μέταξύ μας καὶ μέ τὸν ἑαυτό μας, ὁφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι αὐτό εἶναι τὸ ξεχασμένο μας ὅραμα. Ἡ ἐποχή μας μέ χίλιους δύο τρόπους περιφρονεῖ αὐτό τὸ ὅραμα καὶ ἐπιμένει νά τὸ ἀπωθεῖ στή λησμονιά καὶ καλλιεργῶντας τὴ φιλαυτία μας καὶ τὴν αὐτοβασιλεία μας, δηλαδή τὴν αυτοθέωσή μας, μᾶς ὠθεῖ στήν αὐτοκαταστροφή μας, ἔστω καὶ ἄν αὐτό τὸ λένε πρόοδο καὶ ἐξέλιξη
Μόνο ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ καρδιά τῆςὁποίας χτυπάει ἀδιάκοπα τούς χτύπους τῆς Σταυρωμένης καὶ ἈναστημένηςἈγάπης, εἶναι «ἀεί νέα καὶ νεοποιός» καὶ μόνο αὐτή ἐπαγγέλεται τὴ Βασιλεία τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ζωντανοῦ καὶ συγκεκριμένου προσώπου, μὲ τὴ μετοχή του στήν Ἁγιότητα καὶ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὡς τὸ κατ’ἐξοχήν Ἅγιο πρόσωπο, μᾶς καλεῖ πρόςτοῦτο: «Κἀγώ διατίθεμαι ὑμῖν, καθώς διέθετό μοι, ὁ πατήρ μουβασιλείαν, ἵνα ἐσθίητε καὶ πίνητε ἐπί τῆς τραπέζης μου, ἐν τῇ βασιλείᾳ μου…»(Λουκ. 22,29-30), ἐνῶ τὴ νύκτα τῆςἈναστάσεως ἡ Ἐκκλησία μας θά ἐπιμείνει στό προσκλητήριό της:«Δεῦτε τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γενήματος, τῆς θείας εὐφροσύνης, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως, Βασιλείας τε Χριστοῦ κοινωνήσωμεν, ὑμνοῦντες αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας»(Τροπάριο η΄ ᾠδῆς).