Tι είναι αυτό το κάτι που μένει!- Γράφει ο Νίκος Γ. Σουγλέρης

Όταν αφήνεις πίσω σου την 6^η ή την 7η δεκαετία της ζωής σου, ο ελεύθερος χρόνος σου ξαφνικά γίνεται περισσότερος και έχεις πλέον την πολυτέλεια για στιγμές νοσταλγίας και απολογισμού.

Κοιτώντας στο παρελθόν, αυτή τη σειρά από σβηστά κεριά όπως το περιέγραψε ο Καβάφης, έρχεσαι να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που μένει τελικά να φωτίζει τις τωρινές σου στιγμές. Τι είναι “αυτό το κάτι που μένει” απ’ όλα όσα έζησες, αυτό που το θυμάσαι χαμογελώντας και νοιώθοντας μια περίεργη εσωτερική ζεστασιά. Περνάνε όλα σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου -ακούγεται κάπως κλισέ αλλά έτσι είναι: Η παιδική ηλικία, τα παιχνίδια στους χωματόδρομους και τις αυλές, η θαλπωρή του πατρικού σπιτιού, κάποια Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη. Μετά η εφηβεία, οι έρωτες, η ενηλικίωση, ο αγώνας για επιβίωση, η δίψα για επιτυχία και αναγνώριση, η σκληρή δουλειά στη ζούγκλα του εργασιακού ανταγωνισμού. Φιλίες που δοκιμάστηκαν και άντεξαν, σχέσεις άλλες που απέτυχαν και φθάρθηκαν Και αν θα έπρεπε να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές απ’ όλες, σίγουρα είναι οι στιγμές του πάθους. Πάθος για τη ζωή, για τον Έρωτα, πάθος για ό,τι κάνεις, τη δουλειά σου, την ομάδα σου, τα πιστεύω και την ιδεολογία σου. Οποί υπάρχει πάθος υπάρχει αληθινή Ζωή. Κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους. Κόκκινο και καυτό όπως το αίμα, η πηγή της ζωής. Όπως τα μάγουλα των ερωτευμένων νέων. Όπως τα τριαντάφυλλα που χαρίζουμε στις αγαπημένες μας. Η ζωή χωρίς πάθος θα ήταν μία ευθεία, ανούσια γραμμή κάπως σαν το καρδιογράφημα του άψυχου σώματος. Το πάθος σου δίνει το κίνητρο να κυνηγήσεις το όνειρό σου, όποιο κι αν είναι αυτό. Και είναι το Πάθος που έζησες που σε κάνει να χαμογελάς όταν νοσταλγικά θυμάσαι τα όσα έχεις ζήσει. Μεγαλώνοντας, γινόμαστε πιο σοφοί αλλά και πιο κυνικοί. Προτιμάμε να ζούμε λίγο αποστασιοποιημένοι -έχουμε δει κι έχουμε ακούσει τόσα πολλά που αντιμετωπίζουμε τους νεότερους με μία μελαγχολική συγκατάβαση. Εδώ είναι όμως που δεν πρέπει να αφήσει κανείς την ψυχή του να γκριζάρει. Η να αφεθεί στο απαλό γαλάζιο της ρουτίνας, στην επαναλαμβανόμενη και υπερεκτιμημένη καθημερινότητα. Λένε πως το γαλάζιο, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, είναι το χρώμα της ηρεμίας. Είναι όμορφο χρώμα το γαλάζιο. Φέρνει μία αίσθηση γαλήνης και σιγουριάς στην πορεία της ζωής. Κι όμως πόσο βαρετό θα ήταν αν δεν υπήρχαν εκείνα τα διαλείμματα της καταιγιστικής αίσθησης ενός ορίζοντα βαμμένου στο κόκκινο της φωτιάς. Το κόκκινο της φλόγας που καίει εσωτερικά και είναι η κινητήρια δύναμη για Έρωτα και δημιουργία τυχερός εκείνος που μπορεί να ζει τη ζωή του παθιασμένα, κι ας έχουν περάσει τα χρόνια. Ο χρόνος είναι η πιο σχετική διάσταση απ’ όλες και το παιχνίδι παίζεται μέσα στο μυαλό μας. Ερωτευτείτε, φίλοι μου! Αγαπήστε με πάθος τον/την σύντροφο σας, την ομάδα σας, τη δουλειά σας, τα χόμπι σας. Είναι η συνταγή για να είστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι, χαμογελαστοί και να ξεχωρίζετε μέσα στο συνοφρυωμένο, γκρίζο πλήθος. Είναι το μυστικό για να βλέπετε τα πάντα με ενθουσιασμό, αυτόν τον πολύτιμο ενθουσιασμό της παιδικής ματιάς. Άλλωστε, η ξεχωριστή αυτή παιδική και ενθουσιώδης θεώρηση της ζωής, η γεμάτη μαγεία, είναι και το ζητούμενο των Χριστουγέννων που έρχονται, έτσι δεν είναι; Κρατήστε λοιπόν τα Χριστούγεννα στην ψυχή σας όλο τον χρόνο και στολίστε την με τα πορφυρά όνειρα του μαγικού σας πάθους!