ΑΠΟΨΗ: Δέκα χρόνια πριν

Είναι αλήθεια αυτό που πολλοί λένε και γράφουν…  Η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης. Ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια περίπου. Την εποχή που Ευρώπη και ΗΠΑ αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση και οι κατακτήσεις της μεταψυχροπολεμικής εποχής μαζί με δομές όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, άρχισαν ευθέως να αμφισβητούνται από λαϊκιστές ηγέτες που έβρισκαν ευήκοα ώτα στις κοινωνίες της ανέχειας.

Ο λαϊκισμός θέριεψε σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ επικράτησε ο «αναχωρητισμός». Στη Βρετανία ο αντιευρωπαϊσμός. Οτιδήποτε έμοιαζε ή δήλωνε ως «αντισυστημικό» κέρδιζε διαρκώς έδαφος, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό μανδύα που έφερε. Στη Βραζιλία ανατέλλει το άστρο του Μπολσονάρου, στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στην Ιταλία του Μπόσι και του Γκρίλο, στη Βρετανία του Φάρατζ και ο… κατάλογος δεν έχει τέλος. Και τι κοινό έχουν όλοι αυτοί, εκτός από τον λαϊκισμό και έναν νέο εθνικισμό; Θαυμάζουν τον Πούτιν!

Ο Πούτιν όμως, κάθε άλλο παρά θαυμάζει την Ευρώπη. Οι Ρώσοι ολιγάρχες κάνουν

business στην Ευρώπη, εισβάλλουν στο πολυπολιτισμικό και οικονομικό της σύστημα, χρησιμοποιούν τη δύναμη της ελευθερίας που έχει η Ευρώπη, όμως ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ρωσίας και το σύστημα εξουσίας γύρω του, θεωρούν την Ευρώπη ένα σαθρό πεδίο παρακμής και σήψης. Και δεν είναι ο μόνος… Το ίδιο δόγμα εκφράζουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο και πολλοί άλλοι, εντός και εκτός Ευρώπης.

Όλο αυτό το σκηνικό που διαμορφώθηκε τη τελευταία δεκαετία άνοιξε τις «πόρτες της κόλασης» στη γηραιά ήπειρο. Μία ήπειρο που πριν 80-85 χρόνια δεν αντέδρασε σε ένα άλλο μεγάλο κύμα λαϊκισμού και το πλήρωσε με τον πιο αιματηρό πόλεμο της ιστορίας μέχρι τώρα. Έχει τη δύναμη να αντιδράσει τώρα; Ας το ελπίσουμε…