Φτάνουμε μέχρι τη… Λαμία (!) παραμένουμε «χωριό»

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Εντός, εκτός και επί προβληματισμών, διαφωνιών και συγκλίσεων ή αποκλίσεων σε ενδιαφέρουσες απόψεις και προτάσεις που κατατίθενται κατά καιρούς για τη μετεξέλιξη της Πάτρας, ας συμφωνήσουμε ότι διαθέτουμε ένα άρτιο επιστημονικό δυναμικό, το οποίο δεν έχουμε αξιοποιήσει όπως και όσο θα έπρεπε.

Τις τελευταίες δεκαετίες η αχαϊκή πρωτεύουσα βρέθηκε αντιμέτωπη με σοβαρές μεταβολές στον πολεοδομικό ιστό της, που επήλθαν ως επί το πλείστον με μη ορθολογικό τρόπο. Κι ένας σημαντικός λόγος που συνέβη αυτό είναι ότι, υποκύπτοντας σε μίζερες και κοντόφθαλμες σκοπιμότητες, δεν θεωρήσαμε σκόπιμο να απευθυνθούμε συντεταγμένα ως τοπική κοινωνία στους γνώστες επ’ αυτών που σχεδιάζαμε και σχεδιάζουμε να υλοποιήσουμε.
Δεν έχουμε, ακόμη, συνειδητοποιήσει ότι εκείνο που προέχει δεν είναι τι θέλουμε εμείς να γίνει, αλλά εκείνο που πρέπει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα της εποχής με μια μακροπρόθεσμη προοπτική.
Παραμερίζοντας συνήθως το Πανεπιστήμιο μας, το Τεχνικό Επιμελητήριο (που είναι θεσμοθετημένος σύμβουλος της Πολιτείας) και τους άλλους επιστημονικούς φορείς που εδρεύουν στα μέρη μας (όπως τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων), εγκλωβισμένοι σε μια επαρχιώτικη και παρωχημένη νοοτροπία, επιμένουμε να προγραμματίζουμε και να υλοποιούμε στου κασίδη το κεφάλι, με αποτέλεσμα να υφιστάμεθα στη συνέχεια τις επιπτώσεις των άναρχων, πολεοδομικά και κυκλοφοριακά, επιλογών μας.
Για μια πόλη που έχει αποκτήσει πλέον τα χαρακτηριστικά ενός μητροπολιτικού αστικού συγκροτήματος, συγκαταλέγεται στις 500 μεγαλύτερες της Ευρώπης και σύμφωνα με τα σύγχρονα κριτήρια δομημένου χώρου εκτείνεται μέχρι και τη… Λαμία (!), είναι τουλάχιστον αναχρονιστικό να προσεγγίζεται το μέλλον της με όρους του περασμένου αιώνα.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να λειτουργούμε ως μια μητροπολιτική πόλη, σταματώντας να συμπεριφερόμαστε σαν ένα χωριό, άντε σαν ένα κεφαλοχώρι, ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός των πόλεων είναι πλέον μια αναντίρρητη πραγματικότητα.
Εάν δεν θέλουμε να χάσουμε κι άλλο έδαφος, ας ριχτούμε στη μάχη του μέλλοντος αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας και σηκώνοντας από τον πάγκο ό, τι καλύτερο διαθέτουμε σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Μετά λόγου γνώσεως, την άποψη αυτή την καταθέτουμε χωρίς να είμαστε ειδικοί, αντιλαμβανόμενοι ωστόσο ότι, επιτέλους, θα πρέπει να τούς δώσουμε τον πρώτο και τελευταίο λόγο για το αύριο.