ΑΠΟΨΗ: Ασταμάτητο τσουνάμι βίας

To γράφουμε και πάλι, καθώς δεν έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την έναρξη του νέου έτους: Όλα μοιάζουν σαν να μην πέρασε μια μέρα! Όπως έφυγε το 2023, έτσι ήρθε και το 2024. Με την ίδια ακρίβεια, τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους φόβους. Και κυρίως, με το ίδιο τσουνάμι βίας να κατακλύζει την κοινωνία μας.

Γεμίζουν οι σελίδες και οι οθόνες μας με εγκλήματα, με θύματα και θύτες. Γεμίζει και η ψυχή μας με… μαυρίλα. Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε αυτή την ανελέητη βία, μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Ακόμα περισσότερο όμως, μας ανατριχιάζει η σκέψη ότι ίσως δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε – ως κράτος και ως κοινωνία – αυτό το κύμα βίας. Ότι από ώρα σε ώρα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα νέο έγκλημα, με ένα νέο περιστατικό ακραίας βίας. Ότι θα αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε, να θεωρητικολογούμε, χωρίς επί της ουσίας να μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αναχαιτίσουμε το φαινόμενο.

Είναι βέβαιο πως το κράτος μας χρειάζεται περισσότερες και καλύτερες δομές και μηχανισμούς πρόνοιας και πρόληψης. Είναι βέβαιο, επίσης, ότι πρέπει να επενδύσει στη «βάση». Και η «βάση» είναι η παιδεία. Ας μην μιλάμε μόνο για εκπαίδευση. Ας μιλήσουμε επιτέλους και για παιδεία. Δεν έχουν σημασία μόνο οι γνώσεις και οι δεξιότητες. Σημασία έχει να αναθρέφονται σωστοί πολίτες και σωστοί άνθρωποι! Υποτιμήσαμε αυτή τη διάσταση και… το πληρώνουμε, ακριβά.

Αλλά και ως κοινωνία, ας αναρωτηθούμε πόσο ρόλο μπορεί να παίζει η υποβάθμιση της αξίας και του ρόλου της οικογένειας. Πόσο ρόλο μπορεί να παίζει η «ανταγωνιστικότητα» και ο «ατομισμός» που πλέον κυριαρχούν και δεν αφήνουν καθόλου χώρο στον «συναγωνισμό» και την «ομαδικότητα». Που είναι οι πυρήνες της κοινωνίας; Τι γίνονται οι σύλλογοι, οι γειτονιές, οι ενορίες, κάθε κύτταρο συλλογικότητας που δημιουργεί και καλλιεργεί τις ανθρώπινες σχέσεις; Πόσο – με αιτία και την πανδημία – κλειστήκαμε πια, ο καθένας, στον εαυτό και στο «κουτί» του;

Λυπούμαστε πολύ που το γράφουμε, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Τουλάχιστον όχι, έως ότου γίνει η αναγκαία στροφή προς το «εμείς» και προς το «πνεύμα», τελικά προς τον ίδιο τον άνθρωπο.