Πάτρα: Το «ΑΕΛΛΩ» που τελικά χάσαμε!

Του Διονύση Ζακυνθινού
Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη. Δως της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει.

Υπήρχε κάποτε ένας θερινός κινηματογράφος, που έκανε παρέα με αρκετούς άλλους του είδους του στην Πάτρα. «ΑΕΛΛΩ» ήταν το όνομα του, ενώ στο άκουσμα του μάς έρχονται γλυκές αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του 1980.
Τότε που το θερινό σινεμά ήταν σταθερή αξία στην ψυχαγωγία των Πατρινών, αποτελώντας την πιο φθηνή επιλογή για μια βραδινή έξοδο.
Εκείνα τα χρόνια, στενό συγγενικό πρόσωπο είχε αναλάβει τη λειτουργία του κυλικείου του «ΑΕΛΛΩ».
Ήταν η χαρά του πιτσιρικά που βρήκε την ευκαιρία να βλέπει ταινίες χωρίς να πληρώνει εισιτήριο, με αντάλλαγμα να μαζεύει τα άδεια μπουκάλια των αναψυκτικών που είχαν αφήσει κάτω από τα καθίσματα οι θεατές της προηγούμενης βραδιάς.
Ομολογουμένως, δεν ήταν μια δύσκολη δουλειά. Πιο δύσκολο, ίσως ήταν, να ακούς τις διαμαρτυρίες του ιδιοκτήτη κάθε φορά που έβαζες κάποιο φίλο από νωρίς το απόγευμα στο εσωτερικό του σινεμά, υποτίθεται για να βοηθήσει. Επρόκειτο βέβαια για ένα πρόσχημα, ώστε να δει κι αυτός μια ταινία δωρεάν.
Όμως, το αφεντικό δεν καταλάβαινε από τέτοια. Οι φωνές του έφταναν μέχρι την Κορίνθου. «Αντώνη, πόσες φορές θα σου το πω ότι δεν θα μου το κάνεις εδώ παιδική χαρά για να μην πληρώνουν οι δικοί σου;», έλεγε.
Και τι να σου κάνει ο καημένος ο Αντώνης; Για να τον εξευμενίσει, προσφερόταν να πληρώσει ο ίδιος ένα εισιτήριο από την τσέπη του. Κι όλα αυτά για να βλέπουμε κυρίως κλασικές ταινίες, όπως αυτές του Άλφρεντ Χίτσκοκ και τις τρεις που μόλις πρόλαβε να γυρίσει ο Τζέιμς Ντιν.
Την ένδοξη εποχή για το «ΑΕΛΛΩ» διαδέχθηκε σταδιακά η παρακμή του και στη συνέχεια ήλθε η πτώση του, το αναπόφευκτο κλείσιμο του. Την τελευταία δεκαετία» ήταν εγκαταλελειμμένο. Χορταριασμένο κι έρημο, έμοιαζε σαν να περίμενε την αναπόδραστη μοίρα του.
Τελικά, δεν καταφέραμε ως πόλη να το κρατήσουμε, παρά το ενδιαφέρον που επέδειξε ο Δήμος Πατρέων.
Η εκδήλωση της σχετικής πρόθεσης ήλθε καθυστερημένα και χωρίς να μπορεί να αναστρέψει τη φορά των πραγμάτων. Ήταν πολύ λίγο, πολύ αργά, για να μπει ένας φραγμός ώστε και ο συγκεκριμένος κινηματογράφος να μην δώσει τη θέση του σε μια πολυκατοικία, σε ένα σούπερ – μάρκετ.
Έτσι, το «ΑΕΛΛΩ» έχει πλέον την ίδια κατάληξη που είχαν και όλα τα υπόλοιπα θερινά σινεμά της Πάτρας, αν και θα μπορούσαμε να το γλιτώσουμε…