ΑΠΟΨΗ: Ελληνοτουρκικά, δημοκρατία και… ωριμότητα

Σκοπίμως ή μη, στον δημόσιο διάλογο έχουν έρθει τις τελευταίες μέρες τα ελληνοτουρκικά, με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα. Ακούμε και διαβάζουμε πολλά. Ασφαλώς, διαβάσαμε και τη συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά.

Και μέσα από όσα διαβάζουμε και τις απόψεις που παρουσιάζονται, αντιλαμβανόμαστε ότι ενώ ως χώρα έχουμε καταφέρει να δομήσουμε μία σταθερή εξωτερική πολιτική θέσεων τα τελευταία χρόνια, μάλλον δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να συμφωνήσουμε ως προς τον τρόπο που θα υπερασπιζόμαστε τις εθνικές θέσεις και θα προωθούμε τα εθνικά συμφέροντα.

Πρόκειται, άλλοτε για ζήτημα επικοινωνίας και άλλοτε για ζήτημα ουσίας (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η «επικοινωνία» δεν έχει ουσία).

Όμως, από το αν πρέπει να υποδεχτούμε τον Ερντογάν στην Αθήνα ή όχι, μέχρι το πώς θα παρουσιάζουμε στη διεθνή κοινότητα τις εθνικές θέσεις, παρατηρούμε μία πολυφωνία που μάλλον δεν κάνει καλό. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα θα έπρεπε να έχει οικοδομήσει μία βάση διαλόγου και ανταλλαγής πληροφοριών επί των εθνικών θεμάτων, που επίσης θα διαχώριζε την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση από τις εθνικές θέσεις.

Αναγνωρίζουμε βέβαια, ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί σε μία χώρα με πραγματική δημοκρατία και πλουραλισμό απόψεων από ότι σε μία χώρα όπου υπάρχει η «αρχή του ενός».  Στην Τουρκία, ο Ερντογάν μπορεί να σχεδιάζει την εξωτερική πολιτική χωρίς πολλές… παρεμβολές από την αντιπολίτευση. Στην Ελλάδα δεν ισχύει το ίδιο. Και καλώς δεν ισχύει. Γιατί η Ελλάδα έχει πραγματική δημοκρατία, ακόμα και τώρα, σε μία εποχή όπου η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της ισχυρή αντιπολίτευση. Η δημοκρατία όμως απαιτεί και ωριμότητα. Ωριμότητα ως προς την διαχείρισή της από τους πάντες και κυρίως από εκείνους που ψηφίστηκαν για να εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό.