Το «ευχαριστώ» της Αναστασίας Κουτσιούκη στον γιατρό Ανδρέα Ηλιάδη

Καλή Χρονιά, ιατρέ μας!

Καλή Χρονιά, κύριε Ηλιάδη!

Οι μοναχοί λένε πως ο άνθρωπος πρέπει να έχει μνήμη θανάτου. Το πιστεύω. Τον αντίκρισα στο σώμα του πεντάχρονου ανιψιού μου περίπου πριν από δύο μήνες.

Έφευγε από διεισδυτικό αιμολυτικό στρεπτόκοκκο.

Ξέρω πως και ο πιο δυνατός λόγος δε μπορεί να αναμετρηθεί με την πιο ιερή πράξη. Πρέπει, ωστόσο, να ειπωθεί-ιδιαίτερα μετά τις θλιβερότατες ειδήσεις για τα παιδιά που χάνονται από την ίδια αίτια καθημερινά.

Γι’ αυτό σας γράφω. Συγχωρήστε μου τη δημοσιότητα. Δεν έχω μάθει να γράφω γράμματα παρά μόνο σε φίλους. Κι ίσως ο λόγος μου να είναι περισσότερο μια πρόσκληση φιλίας.

Σας ευχαριστώ γιατί βοηθήσατε να μας επιστραφεί το αδιάλειπτο φως. Αυτός ο ανιψιός μου. Η γυμνή μου χαρά. Η ζωή που κυλά δίπλα μου, το ποτάμι που με εμπεριέχει και με κυλά.

Σας ευχαριστώ γιατί μέσα στις γιορτές το τραπέζι μας μετρούσε κι άλλο ένα πιάτο.

Σας ευχαριστώ γιατί μετά από 15 ημέρες στη ΜΕΘ με τον προσωπικό σας αδιάλειπτο αγώνα μας επιτρέψατε το “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” του Ρίτσου μέσα στο χειμώνα.

Κι έτσι “μπορούμε να μαζεύουμε παπαρούνες και να φτιάχνουμε κόκκινα ματογυάλια Να φοράμε το χρυσό καπέλο του ήλιου, το ασημένιο κολλάρο του ποταμιού και την πράσινη γραβάτα της χλόης. Κι έτσι μπορούμε να περπατάμε στα χωράφια των γερόντων σαν να κοροϊδεύουμε τους γέρους. Κι έτσι μπορούμε να σπάσουμε τούτα τα γυάλινα νοσοκομεία για να βγουν τα λουλούδια περίπατο στους Κυριακάτικους δρόμους”.

Για όλα αυτά σας ευχαριστώ!

Μα πιο πολύ για το μεταίχμιο.

Για αυτή τη μοναδική στιγμή ανάμεσα στο χέρι και στο φτερό.

Για τη στιγμή που δεν ξέρεις τι τραβά περισσότερο από το ίδιο το φως.

Από τον ίδιο τον Θεό.

Και σας ευχαριστώ γιατί βοηθήσατε να μας επιστραφεί και το φτερό και το χέρι.

Και παρατείνατε μνήμη θανάτου με αναμνήσεις ζωής.

Ο Θεός στο δρόμο σας, ιατρέ!!

Με βαθιά εκτίμηση,

Αναστασία Κουτσιούκη