ΑΠΟΨΗ: Οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας χθες.

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας που πέφτει νεκρή από τον σύζυγο ή τον σύντροφό της, της γυναίκας που είναι θύμα κάθε μορφής κακοποίησης, της γυναίκας που με μία βαλίτσα στο χέρι προσπαθεί να σώσει τα παιδιά της από τον πόλεμο, της γυναίκας που παλεύει για μία δύσκολη επιβίωση, ακόμα και της γυναίκας που χάνει τη δουλειά της επειδή είναι έγκυος ή που αντιμετωπίζει ως μέγα το δίλημμα «οικογένεια ή καριέρα»…

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ακόμα πολλά που αποδεικνύουν ότι η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας δεν αποτελεί κανενός είδους «γιορτή», παρά μόνο μία επέτειος που αρχίζει και τελειώνει σε δηλώσεις επισήμων, συνήθως κοινότυπες, την ίδια ώρα που η πραγματικότητα συνεχίζει να διαμορφώνει έναν κόσμο… βαρβαρότητας σε βάρος των γυναικών.

Και αυτός ο κόσμος βαρβαρότητας, τελικά δεν στρέφεται μόνο σε βάρος των γυναικών, αλλά και σε βάρος των ανδρών. Γιατί κάθε γυναίκα είναι μάνα και κόρη, φίλη και σύντροφος, κάποιου άνδρα. Κατά συνέπεια, ό,τι συμβαίνει σε βάρος της γυναίκας, στρέφεται και σε βάρος του άνδρα.

Προφανώς, δεν χρειάζεται ούτε πολύ μυαλό, ούτε μεγάλη συζήτηση για να το καταλάβει οποιοσδήποτε αυτό. Άρα, γιατί αυτός ο κόσμος επιμένει να… αρμενίζει στραβά; Γιατί η ισότητα των φύλων δεν είναι ακόμα γεγονός; Γιατί η ισότητα των ανθρώπων εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δεν έχει επιτευχθεί ακόμα κανενός είδους ισότητα στον κόσμο.

Ένα παράδειγμα: Η πανδημία έφερε όλους τους ανθρώπους αντιμέτωπους με τον ίδιο εχθρό. Και πολύ περισσότερο, μας έκανε όλους να καταλάβουμε ότι εάν τα εμβόλια δεν φτάσουν παντού, κάποια νέα μετάλλαξη διαρκώς θα έρχεται και θα μας απειλεί. Και όμως, πάνω από έναν χρόνο τώρα, κανενός είδους υγειονομική ισότητα δεν έχει επέλθει στον κόσμο. Δισεκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν ουσιαστικά εκτός εμβολίων.

Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο φύλων. Η ισότητα δεν έχει ακόμα θέση στον κόσμο μας γιατί τα εμπόδια είναι πολύ υψηλά και συνήθως πολύ ισχυρά. Τόσο ψηλά και τόσο ισχυρά που μόνο μία «παγκόσμια ενότητα πολιτών» μπορεί να τα ρίξει. Μία «παγκόσμια ενότητα» σαν και αυτή που απαιτείται ίσως στις μέρες μας για να σταματήσει ο εφιάλτης στην Ουκρανία και να κλείσει το «καπάκι» ενδεχόμενης επέκτασής του, που θα είναι ολέθρια για όλους. Και σε αυτή την κατεύθυνση, οι γυναίκες πρέπει να μπουν μπροστά. Στην πρώτη σειρά του αγώνα, για όλους μας!