ΑΠΟΨΗ: Οι αναρτήσεις των γονιών

Ανακοινώθηκαν και οι βάσεις, γεμίζουν τα social media με φωτογραφία, μηνύματα και ευχές… Και δεν αναφερόμαστε στα social των παιδιών, αλλά των γονιών και των συγγενών των επιτυχόντων.

Ίσως γιατί τα social media είναι το μέσο της εποχής, πάνω στο οποίο μπορεί ο γονιός ή κάθε άνθρωπος που έδωσε τον δικό του αγώνα δίπλα στο παιδί του, να βγάλει το «ουφ» της ανακούφισης και να καμαρώσει για την επιτυχία του παιδιού.

Και αν το καλοσκεφθούμε, όλοι αυτοί οι «αφανείς ώρες» – δηλαδή οι γονείς – δεν έχουν και πολλούς τρόπους να καμαρώσουν για τα βλαστάρια τους και να εκδηλώσουν τη δικαίωση που και οι ίδιοι αισθάνονται για τα παιδιά τους. Γιατί τα παιδιά είναι πάντα οι πρωταγωνιστές. Οι γονείς είναι αυτοί που στέκουν δίπλα και πίσω τους. Μπορεί να είναι αυτοί που αγχώνονται για την προκοπή των παιδιών τους πολλά χρόνια προτού τα παιδιά αρχίσουν να αγχώνονται, αυτοί που ξυπνάνε και κοιμούνται για να είναι τα παιδιά τους ευτυχισμένα, που στερούνται πολλά και ελπίζουν ακόμα περισσότερα, αλλά τελικά είναι και οι άνθρωποι που μένουν πάντα στη «σκιά». Γιατί σημασία έχει πάντα το παιδί!

Έτσι είναι οι Έλληνες γονείς. Και μας αρέσει. Δεν θα θέλαμε να αλλάξει, ακόμα και αν όλοι γνωρίζουμε πως μία εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο και ένα πτυχίο δεν αποτελεί κανενός είδους «διαβατήριο επιτυχημένης ζωής» πλέον.

Ο Έλληνας γονιός, σε πολύ μεγάλο βαθμό, παραμένει… παραδοσιακός, σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά του. Θέλει να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν, να κάνουν αυτά που τα ευχαριστεί, αλλά και αυτό που θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει μία καλύτερη ζωή. Και για να επιτευχθούν αυτά, δίνει έναν τεράστιο αγώνα από την… κούνια μέχρι και το Πανεπιστήμιο χωρίς ποτέ να ζητάει κανένα αντάλλαγμα. Όλες οι αγκαλιές και όλα τα μπράβο ανήκουν μόνο στα παιδιά. Και εκείνο που μένει στον γονιό είναι μια ανάρτηση περηφάνιας…

Να χαίρονται όλοι οι γονείς τα βλαστάρια τους, λοιπόν. Και να τα καμαρώνουν πάντα. Και όταν γράφουμε «όλοι», εννοούμε όλοι! Ακόμα και εκείνοι οι γονείς που αυτές τις μέρες δεν «ποστάρουν», ίσως γιατί τα δικά τους παιδιά δεν πέτυχαν, να παραμένουν περήφανοι για τα παιδιά τους. Και όχι μόνο γιατί δεν έχασαν ακόμα καμία ευκαιρία, αλλά γιατί ο αγώνας που κάθε γονιός δίνει για το παιδί του δεν κρίνεται ποτέ σε μερικές ώρες εξετάσεων και σε μερικά γραπτά. Κρίνεται σε όλη τη ζωή του παιδιού…