Η θανάτωση της Καρολάιν και ο «λυτρωμένος» φονιάς της- Tης Αμαλίας Κουσαδιανού- Διδάχου

—Αν και έχουν ειπωθεί σχεδόν όλα, σχετικά με την απάνθρωπη θανάτωση της Καρολάιν Κράουτς από τον καθ’ ομολογίαν δράστη και σύζυγό της, Χαράλαμπο Αναγνωστόπουλο, στα Γλυκά Νερά -που τόσο πικρά έμελλε να γίνουν-, θα επιχειρήσω ωστόσο μια προσέγγιση, στηριζόμενη σε μία μόνο λέξη: λύτρωση.

—Στην σκιαγράφηση του δράστη έχει σχολιαστεί κατά κόρον και βέβαια πολύ αρνητικά η απάθεια, η ψυχρότητα αλλά και η απολύτως αδιατάρακτη πνευματική του κατάσταση.

—Η δική μου άποψη όμως διαφοροποιείται, επειδή διαπιστώνω με τρόμο ότι το κυρίαρχο συναίσθημα το οποίο τον διακατέχει, είναι αυτό της λύτρωσης! Μοιάζει δηλαδή ότι το έγκλημά του λειτούργησε γι’ αυτόν λυτρωτικά!

Φαίνεται πως η μοιραία απειλή της Καρολάιν ότι θα φύγει με το παιδί, έβαλαν σε συναγερμό υποχθόνιες διεργασίες του μυαλού του, στενά συνδεδεμένες με την εξουσιαστική ιδιοσυγκρασία του. Ο προφανής δηλαδή κίνδυνος της εγκατάλειψης της συζυγικής στέγης από την 20χρονη, ο αντίκτυπος που θα είχε στο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον του και η πιθανότητα να συνδεθεί η γυναίκα – ιδιοκτησία του με άλλον άντρα, σφήνωσαν εμμονικά στις σκέψεις του, μεγεθύνοντας στο έπακρο τις οδυνηρές επιπτώσεις και τις ανεξέλεγκτες εξελίξεις, με τις οποίες θα χρειαζόταν ν’ αναμετρηθεί.

—Για τον Αναγνωστόπουλο ο μοναδικός τρόπος ν’ αποφευχθούν όλα αυτά ήταν: να πάψει να υπάρχει η «δημιουργός» αυτής της ανισορροπίας. Οπότε καλύτερα αυτή σκοτωμένη, παρά αυτός εγκαταλελειμμένος και πιθανόν περίγελος. Μετά, ξαλαφρωμένος, άρχισε την φρικιαστική σκηνοθεσία για το άλλοθί του.

—Μέχρι στιγμής ο ανακριτής συλλέγει ακόμα στοιχεία και δεν ξέρουμε τι άλλο θα προκύψει, έως ότου αποκαλυφθεί επιτέλους το κίνητρο αυτού του εγκλήματος. Κάποιες φήμες υπονοούν κι άλλους εμπλεκόμενους, οι οποίοι ίσως τον εκβίαζαν, θέτοντάς τον προ ενός διλήμματος, οπότε για να γλιτώσει αυτός θυσίασε τη γυναίκα του. Συνεπώς το άτυχο εξιλαστήριο θύμα, η Καρολάιν, του πρόσφερε τη λυτρωτική απαλλαγή από τις πιέσεις. Εδώ, σαφώς, αποκαλύπτεται και η εγωλατρεία του στο άκρον άωτον.

—Επαναλαμβάνω ότι η γενικότερη απάθειά του, δεν είναι θέμα απουσίας συναισθημάτων, αλλά αντίθετα λύτρωσης που προεξάρχει όλων! Μια απελευθέρωση στην ουσία που τον οδηγεί και στην απόλυτη γαλήνη, η οποία εδώ μάλλον συγχέεται με την απάθεια.

Κι ένας «γαληνεμένος» φονιάς είναι πολύ πιο απεχθής από έναν «απαθή» φονιά. Στο σημείο αυτό θα υπενθυμίσω μια φράση του: «Άντε να πάμε φυλακή να τελειώνουμε, να δούμε τι θα γίνει με το παιδί». Αδιαφορεί εντελώς για τη φυλάκιση και τα επακόλουθά της, γιατί είναι πια γαληνεμένος! Υποθέτω ότι η ανησυχία του για το παιδί, είναι η ενδόμυχη – κι αρρωστημένη – ανάγκη του για εξουσιαστική συμπεριφορά προς την κόρη του, ως υποκατάστατο της δύσμοιρης Καρολάιν!

—Νιώθω φρίκη στη σκέψη πως αν αυτό το, για οποιονδήποτε λόγο τελεσθέν έγκλημα, είναι τελικά λυτρωτικό για τον δράστη, δεν θα υπάρξει ποτέ και η πιθανότητα αληθινής μετάνοιας και μεταμέλειας. Δεν θα μπορεί έτσι να τον συγχωρήσει ούτε ο ίδιος ο Θεός! Ούτε Αυτός ο Ελεήμων!

(*) Πτυχιούχος Φιλοσοφίας – Συγγραφέας