ΑΠΟΨΗ: Ο φόβος

«Εγώ δεν είμαι αρνητής, ούτε ψεκασμένος. Φοβιτσιάρης είμαι… Αισθάνομαι πως όταν δω τη βελόνα στο μπράτσο μου θα πάθω ανακοπή» έλεγε ένας συμπολίτης σε έναν φίλο του, που μας μετέφερε τη συνομιλία που είχαν οι δυο τους για τα εμβόλια.

Προτείναμε στον αναγνώστη μας, να ζητήσει από τον φίλο του να έρθει σε επαφή με έναν γιατρό που εμπιστεύεται. Ή έστω, αν το επιθυμεί, να τον φέρουμε εμείς σε επαφή με κάποιον γιατρό, ώστε ένας ειδικός να του εξηγήσει, να τον ενθαρρύνει και να τον κατευθύνει.

Γιατί κατανοούμε απόλυτα ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στον φόβο. Όμως, όταν απέναντι στον φόβο του εμβολίου αντιπαρατίθεται ο φόβος του ιού, τότε ο πρώτος φόβος πρέπει να ξεπεραστεί με κάθε δυνατή βοήθεια.

Είμαστε βέβαιοι πως εάν ο συμπολίτης μας που φοβάται το «τσίμπημα», μπορούσε να κάνει μία βόλτα στους θαλάμους των νοσοκομείων, εκεί όπου δίνουν τη δική τους μάχη αυτοί που νοσούν, τότε θα το ξανασκεφτόταν.

Καθώς όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει και καθώς ο συμπολίτης μας δεν θα πειστεί ποτέ από απλές παραινέσεις ή από… influencers και θα προτιμήσει να συνεχίσει να πληρώνει τα ράπιντ τεστ για να μην «τσιμπηθεί», οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να καταλάβει ότι το ρίσκο του εμβολίου (που στο τέλος – τέλος δεν χρειάζεται καν να βλέπει όταν γίνεται) είναι απείρως μικρότερο από το ρίσκο να κολλήσει ο ίδιος ή (και) να μεταδώσει τον ιό στους δικούς του ανθρώπους.

Στο κάτω – κάτω, για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να αναμετρηθούμε με τους φόβους μας. Και όταν το δίλημμα είναι «εμβόλιο ή αρρώστια», τότε δεν υφίσταται πραγματικό δίλημμα. Είμαστε βέβαιοι λοιπόν, πως τόσο ο συγκεκριμένος συμπολίτης, όπως και κάθε άλλος που βρίσκεται στην ίδια θέση, πρέπει να μιλήσουν ανοικτά για τις φοβίες τους και να συνομιλήσουν με ειδικούς. Με ανθρώπους, που θα τους «πιάσουν το χέρι» και θα τους πουν: «προχώραμε!»