H «πυξίδα» του Ν. Ανδρουλάκη

Είπε κανείς ότι το έργο του Νίκου Ανδρουλάκη, ως αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, θα είναι εύκολο; Μήπως νόμιζε κάποιος ότι αρκεί το αίσθημα αισιοδοξίας που έφερε ο «άνεμος αλλαγής» μετά τις εσωκομματικές εκλογές ή μήπως, υπάρχει κανείς εκεί στην Χαριλάου Τρικούπη στην Αθήνα που βλέπει το δημοσκοπικό «φούσκωμα» και νομίζει ότι αρκεί;

Αν υπάρχουν κάποιοι που απαντάνε «ναι» στα παραπάνω, τότε μάλλον… δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πολιτική.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει μπροστά του ένα… βουνό να ανέβει. Η μετατροπή του κόμματός του από «κόμμα διαμαρτυρίας» σε «κόμμα εμπιστοσύνης» είναι ίσως το πιο δύσκολο πολιτικό εγχείρημα των τελευταίων 100 ετών. Διότι, μπορεί το (πανίσχυρο κάποτε) ΠΑΣΟΚ να έχει ακόμα γερές «κολώνες» στην αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό, αλλά βρίσκεται μακριά πλέον από την πλειοψηφία της κοινωνίας, συμβιβαζόμενο επί αρκετά χρόνια στον ρόλο του «μικρομεσαίου». Και όποιος ρίξει μια ματιά στην πολιτική ιστορία, καταλαβαίνει πως η «επαναφορά» ενός κόμματος στα… ψηλά, είναι κάτι που έχει συμβεί ελάχιστες φορές.

Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ πρέπει να επανασυνδεθεί με την ελληνική κοινωνία του σήμερα, λοιπόν. Να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης και όχι απλά να… «πετροβολάει» τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Να αναδείξει νέα δυναμική και νέα στελέχη. Να απλώσει και πάλι ισχυρές «ρίζες» σε όλη τη χώρα και σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες.

Και όλα αυτά να τα κάνει, ισορροπώντας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να φαίνεται ως ένας «αδιάφορος ισορροπιστής», αλλά ως ένας αναγεννημένος πολιτικός πόλος που στηρίζει τις ελπίδες των πολλών. Οι «ίσες αποστάσεις» του ΚΙΝΑΛ στη Βουλή, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν με τον Παύλο Πολάκη, ήταν ίσως η πρώτη – επί Ανδρουλάκη – «ήττα», τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο. Πως είναι δυνατόν, ένα κόμμα που κατήγγειλε τη «σκευωρία της Νovartis», με στελέχη που κατηγορήθηκαν για τη συγκεκριμένη υπόθεση, να προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες;

Είναι μάλλον προφανές ότι η πλειοψηφία των δυνητικών ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ είναι κεντρώοι και κεντροαριστεροί πολίτες. Ακόμα και οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι του όμως, δεν ανήκουν σε εκείνους που επιδιώκουν την πόλωση και διακατέχονται από τα παλαιά εμφυλιοπολεμικά συναισθήματα. Αντίθετα, το ΚΙΝΑΛ σήμερα έχει μια χρυσή ευκαιρία να απευθυνθεί στη νεότερη γενιά που δεν επιλέγει «δεξιά ή αριστερά», παρά μόνο «μπρος ή πίσω». Και για να εκμεταλλευθεί αυτή την ευκαιρία πρέπει να βρει…πυξίδα. Συγκεκριμένο ύφος, λόγο και άποψη.