ΑΠΟΨΗ: Το σύνορο μεταξύ πολιτικής διαπάλης και κοινωνικής διάσπασης

Γράψαμε χθες για την ανάγκη κοινωνικής ενότητας ενόψει του δύσκολου χειμώνα και καθώς το πιο πιθανό πλέον είναι να μην έχουμε εκλογές τον Σεπτέμβριο, αλλά κάποια στιγμή την προσεχή άνοιξη.

Γράψαμε για την ανάγκη, οι προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις να συγκρατηθούν, προκειμένου να μην βρεθούν οι Έλληνες αντιμέτωποι με το μείγμα ενεργειακής ανασφάλειας και ακρίβειας, αλλά και με αυτό που εδώ και χρόνια, αποκαλείται «τοξικότητα» στην πολιτική ζωή.

Και η αλήθεια είναι πως αυτός ο λαός έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια, άρα υπάρχουν οι δυνατότητες να αντλήσουν όλοι πολύτιμα συμπεράσματα και στοιχεία, όχι από την ιστορία, αλλά… βιωματικά.

Μάλλον δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πάλι όσα περάσαμε από το 2010 και μετά. Το σοκ της χρεοκοπίας, τα τρία μνημόνια, την τρόικα, το δημοψήφισμα και τα capital controls. Και στο καπάκι, η πανδημία και αμέσως μετά, η ενεργειακή κρίση, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ακρίβεια και ο πληθωρισμός.

Οποιοσδήποτε κοιτάξει προς το πολύ πρόσφατο παρελθόν θα δει πόσο καλά τα πήγαμε κάθε φορά που αντιμετωπίσαμε σαν μια γροθιά τα προβλήματα και πόσο χάλια τα πήγαμε κάθε φορά που χωριστήκαμε.

Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πια ότι αυτός ο λαός έχει ξεπεράσει τις εποχές των πολλών και μεγάλων διχασμών. Το καταλάβαμε σε εκείνο το δημοψήφισμα του 2015 που ήταν μάλλον ό,τι πιο επίφοβο για την ενότητα των Ελλήνων. Δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα όμως, τους πολλούς, μικρούς και σχεδόν καθημερινούς διαχωρισμούς που μας «δηλητηριάζουν». Άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από θυμό και άλλοτε, απλά, για να «μπούμε στο μάτι του άλλου»… Δηλαδή, το ελληνικό γνωστό σαράκι…

Ωστόσο, αν θέλουμε να υποστηρίζουμε πως βρισκόμαστε σε μία πορεία ωρίμανσης, πρέπει να μετριάσουμε και αυτές τις πιο μικρές «τοξικότητες». Και να καταλάβουμε ότι το σύνορο μεταξύ της αναγκαίας πολιτικής διαπάλης και της επικίνδυνης κοινωνικής διάσπασης, είναι πολύ συγκεκριμένο…