«Η μπάλα τώρα είναι… κυριλίκι»

Ο παλαίμαχος παίκτης του Άρη Πατρών Αντ. Καμπάκος μιλάει στη «Γ» κάνοντας το… δικό του «Flashback» στον χρόνο

Συνέντευξη στον Τάσο Α. Αγγελόπουλο

Πρωταπριλιά του 1969 έρχεται στη ζωή ο Αντώνης Καμπάκος, γιος του Μανόλη, που έκανε μεγάλη καριέρα τόσο στον Ολυμπιακό όσο κι αργότερα σε Θύελλα Πατρών, Άρη Πατρών, Εθνικό Σαγεΐκων και το Πάτραι, κι ουδείς προμήνυε τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια.

Ο Αντώνης Καμπάκος μεγάλωνε στην συνοικία Προσφυγικών και στην πλατεία Ελευθερίας έχοντας ως καταφύγιο το γήπεδο με τους τσίγκους. Εκεί έμαθε να κλωτσά την μπάλα, εκεί έτρεξε για πρώτη φορά, εκεί του έμαθε ο αείμνηστος πατέρας του τα μυστικά της «στρογγυλής θεάς».

Τα χρόνια περνούν και το 1983 σε ηλικία 14 ετών μπαίνει στο γήπεδο και «σαρώνει» τους πάντες στο διάβα του. Όλοι μιλούν για ένα αγόρι-θαύμα, που είχε το σουλούπι του Λιονέλ Μέσι και πόδια «οβίδες».

Όλοι όσοι τον γνώριζαν -μιας και ήξεραν και τον αείμνηστο πατέρα του- έλεγαν ότι του μοιάζει στο… καλούπι κι ότι θα κάνει πολύ μεγαλύτερη καριέρα. Διαψεύστηκαν όμως με τον καιρό, καθώς μπορεί ο ίδιος να σκεφτόταν ότι μια μέρα θα μεγαλουργήσει στον χώρο του ποδοσφαίρου και θα βγάλει πολλά χρήματα, αλλά «δυστυχώς» η γειτονιά που μεγάλωσε είναι «καταραμένη»(!), διότι οι ειδήμονες τους παίρνουν τα μυαλά!

Ο Αντώνης Καμπάκος όσο αγωνίστηκε έως τα 30 και κάτι του χρόνια το χάρηκε με την ψυχή του, πήρε μεταγραφές σε ομάδες, -αφού πρώτα έπαιξε για πολλά χρόνια στον Άρη Πατρών-όπως ήταν ο Εθνικός Πειραιώς, η Πρέβεζα και εν συνεχεία στα τελειώματα ο Ίκαρος Λακκόπετρας κι ύστερα πάλι στον σύλλογο όπου ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά.

Το παράπονό του ήταν ότι ενώ ήθελε να φτάσει ψηλά δεν το πέτυχε, διότι έμπλεξε με έναν άλλο κόσμο εντελώς διαφορετικό, από τον οποίο ευτυχώς υπήρξε γυρισμός κι όπως λέει «είμαστε στη ζωή και δοξάζω το Θεό για αυτό».

Ο 53χρονος επιχειρηματίας -με αρκετά μαγαζιά στην πλάτη του- και παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Άρη Πατρών, Αντώνης Καμπάκος, μιλάει στη «Γ» αφενός για τη ζωή του, αφετέρου για τα χρόνια που έζησε ως επαγγελματίας παίκτης, κάνοντας το δικό του «Flashback» στον χρόνο, αναπολώντας τα… παλιά, αλλά και για το τώρα.

-Αντώνη, πώς άρχισες την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο;

«Παίζαμε θυμάμαι στην γειτονιά, έβλεπα το γήπεδο με τους τσίγκους κι έλεγα κάποια στιγμή θα πατήσω κι εγώ αυτό το χωμάτινο με τους τσίγκους. Χωνόμουνα πάντα κι ήμουν συνεχώς με μια μπάλα στα πόδια».

-Η μάνα φώναζε για το σχολείο, για τα μαθήματα;

«Φυσικά κι έβαζε τις φωνές, όλο μου έλεγε τι θα κάνεις, κοίταξε το σχολείο σου, όμως εγώ είχα το μυαλό μου στην μπάλα, τίποτε άλλο δεν είχα στον νου μου, μόνο να παίζω ποδόσφαιρο».

-Και τι έγινε στη συνέχεια δηλαδή;

«Ήταν το 1984, έπαιζα στους μικρούς θυμάμαι κι ο Άρης Πατρών είχε αλλάξει προπονητή. Έξω από το γήπεδο βρισκόταν ένας τεχνικός ονόματι Δημητρίου και λέει στον τότε πρόεδρο, αυτόν τον μικρό που είναι βιρτουόζος τον θέλω στην πρώτη ομάδα. Έτσι κι έγινε, με παίρνει και με βάζει στα βαθιά. Παίζαμε κόντρα στο Μεσολόγγι στην Δ΄ Εθνική κατηγορία, έχοντας συμπαίκτες τους Σπεντζόπουλο, Ανδρούτσο, Καρτέρη, Α. Σταυρόπουλο (δυστυχώς δεν ζει πια) και νικήσαμε νομίζω 2-0 με το πέναλτι να το κερδίζω εγώ, σημειώνοντας το δεύτερο γκολ. Αυτό ήταν, καθιερώθηκα».

-Τα χρόνια περνούν. Τι θυμάσαι από την περίοδο εκείνη;

«Έμεινα στον Άρη Πατρών, κοντά μια δεκαετία, είχαμε τα πάνω μας και τα κάτω μας, όμως ποδοσφαιρικά περάσαμε ωραία, αγωνιζόμενοι στην Δ΄ Εθνική κατηγορία, πέφταμε στο χωμάτινο γήπεδο για τάκλιν και δεν πονούσαμε…».

-Ύστερα τι επακολούθησε; Ήρθε η μεγάλη πρόταση που τόσο ήθελες;  

«Αν και έγιναν συζητήσεις για να πάω στην Παναχαϊκή οι διοικούντες τον Άρη δεν με έδιναν με τίποτα κι αφού η κοκκινόμαυρη ομάδα το είπε μια, το είπε δύο φορές και δεν έφυγα, σταμάτησε. Όμως έβλεπα ότι μεγαλώνω και ποδοσφαιρικά και στην ηλικία. Ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου, έρχεται η πρόταση του Εθνικού Πειραιώς, υπέγραψα συμβόλαιο επαγγελματικό, έβγαλα όλη την προετοιμασία αλλά μελαγχόλησα, ήθελα να φύγω… Πήραν στη θέση μου τον Γιάννη Αναστασίου κι εγώ πήγα με τη μορφή δανεισμού στην Πρέβεζα. Ζήτησα στη συνέχεια να αποχωρήσω, πήγα στον Ίκαρο Λακκόπετρας και ξανά στον Άρη Πατρών».

-Έβγαλες χρήματα από το ποδόσφαιρο;

«Έβγαλα, τα έτρωγα όμως, ήθελα κι άλλα, στη συνέχεια έμπλεξα και το… πλήρωσα. Είμαι καλά τώρα και ευγνωμονώ τον Θεό για αυτό. Άνοιξα τα μαγαζιά μου και τώρα είμαι καλά. Δουλεύοντας ηρεμώ και αυτό με χαροποιεί…».

-Έχοντας ζήσει μια άλλη ποδοσφαιρική κουλτούρα, υπάρχουν αλλαγές στο ποδόσφαιρο του τότε με το τώρα;

«Τώρα, οι ποδοσφαιριστές δεν γνωρίζουν από μπάλα, αυτή είναι η δική μου άποψη. Έχουν τα μηχανήματα, έχεις φυσική κατάσταση καλή, άρα θα παίξεις. Εμείς τρέχαμε πολύ, σε βουνά και σε λαγκάδια, τώρα η μπάλα είναι… κυριλίκι».

-Θα σε πάω στο κεφάλαιο Παναχαϊκή. Σε στενοχωρεί που δεν βρίσκεται Α΄ Εθνική;

«Φυσικά και με στενοχωρεί. Μπορεί εγώ να μην έπαιξα στην ομάδα αυτή, αλλά έχει μεγάλη ιστορία. Ποιος από τα νέα παιδιά γνωρίζει την ιστορία των ομάδων γενικότερα. Αν εξαιρέσεις τις μεγάλες, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, κανέναν δεν ξέρουν. Αντίθετα η δική μας γενιά μεγάλωσε με Ρήγα, Δαβουρλή, Λεβεντάκο, Μιχαλόπουλο, τους είχαμε πρότυπο. Θέλω να τη δω να παίζει στην μεγάλη κατηγορία κι ας είμαι ΑΕΚ».

 -Κλείνοντας, τώρα ασχολείσαι με άλλες δραστηριότητες εκτός ποδοσφαίρου ως επιχειρηματίας. Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

«Το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα, αλλά προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Έχω τη βοήθεια του αδελφού μου του Γιάννη, που είναι πολύ δραστήριος. Μαζί διατηρούμε τα μαγαζιά (Ελληνάδικο Αβαντάζ, Ελληνάδικο Papakia, το Cafe «My City» και την Καντίνα του Γιάννη) και παλεύουμε για τα προς το ζην. Ας έχουμε υγεία κι όλα τα άλλα θα έρθουν».