ΑΠΟΨΗ: 49 χρόνια «Πολυτεχνείο»

Επέτειος Πολυτεχνείου… Πέρασαν 49 χρόνια από εκείνη την ημέρα του Νοεμβρίου του 1973 που χιλιάδες νέοι εντός του Πολυτεχνείου της Αθήνας και κάμποσες χιλιάδες εκτός αυτού, «ξεσπάθωσαν» κατά της δικτατορίας και μετέτρεψαν σε διαχρονικό εθνικό σύνθημα τις τρεις απλές, μα τόσο σπουδαίες σε σημασία, λέξεις: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Έχοντας περάσει 49 χρόνια από εκείνη την ημέρα λοιπόν, μπορούμε μάλλον με βεβαιότητα να πούμε ότι «το Πολυτεχνείο ζει». Η ανασφάλεια και ο φόβος των πρώτων χρόνων ότι αυτή η εξέγερση μπορεί να ξεχαστεί, δεν υφίσταται. Υφίσταται πάντοτε ο φόβος όμως ότι μπορεί να ξεχαστούν κάποια στιγμή τα νοήματα του Πολυτεχνείου. Ότι μπορεί κάποτε να ξεχαστούμε και να πιστέψουμε πως η δημοκρατία είναι κάτι αυτονόητο και αυθύπαρκτο που θα υπάρχει χωρίς εμείς να προσπαθούμε για τη διατήρηση και την καλυτέρευσή της. Αυτός ο φόβος λοιπόν, πρέπει να μας ωθεί να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο και να επαναλαμβάνουμε τις τρεις μικρές λέξεις: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Δυστυχώς, τα χρόνια περνούν. Και οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής είναι «απόμαχοι» σήμερα. Αρκεί να σκεφθούμε ότι κάποιος που γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1973, δηλαδή την ημέρα που χιλιάδες στάθηκαν απέναντι στα τανκς, συμπληρώνει σήμερα τα 49 χρόνια ζωής του και προφανώς, δεν είναι… στην πρώτη νιότη του. Υπάρχουν λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα 20χρονα παιδιά, αλλά και 40χρονοι ενήλικες που δεν έζησαν και δεν ξέρουν. Που δεν έχουν μνήμες από τη δικτατορία και το Πολυτεχνείο, που ευτύχησαν να γεννηθούν σε μία Ελλάδα που κατάφερε να διασφαλίσει μία μακροχρόνια δημοκρατία. Όλοι αυτοί που δεν έζησαν τα τότε γεγονότα, πρέπει να ξέρουν ότι η δημοκρατία απαιτεί διαρκή αγώνα. Ότι η δημοκρατία ξεκινάει από το σπίτι και τη δουλειά μας και αφορά μία καθημερινή πρακτική και συνείδηση. Και πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν και σήμερα «Πολυτεχνεία». Όχι σαν και αυτό του 1973, αλλά με τα ίδια ζητούμενα πάνω – κάτω. Τα αιτήματα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, είναι διαχρονικά και πάντοτε επίκαιρα…