ΑΠΟΨΗ: Το «τείχος» της Ελλάδας

Ο πύραυλος που έπεσε στην Πολωνία το βράδυ της περασμένης Τρίτης και αρχικά προκάλεσε παγκόσμια ταραχή, επιβεβαίωσε ότι μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας υπάρχει ανοικτή γραμμή επικοινωνίας. Αρκετά γρήγορα, δόθηκαν ταυτόσημες εξηγήσεις και τα τύμπανα ενός επικείμενου πολέμου μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, έπαψαν να χτυπούν.

Εντούτοις, με την ευκαιρία αυτή, είχαμε την ευκαιρία να… φρεσκάρουμε στη μνήμη μας τα άρθρα 4 και 5 του ΝΑΤΟ, σημαντικότερο εκ των οποίων είναι το τελευταίο. Αυτό, δηλαδή, που ξεκάθαρα αναφέρει ότι επίθεση εις βάρος ενός μέλους του ΝΑΤΟ είναι επίθεση εις βάρος όλων των μελών της συμμαχίας και κάθε μέλος καλείται να βοηθήσει το αμυνόμενο μέλος. Πρόκειται για τη γνωστή ρήτρα συλλογικής άμυνας. Με μία διαφορά. Στη συνθήκη του ΝΑΤΟ δεν ξεκαθαρίζεται τι γίνεται σε περίπτωση που ένα μέλος του ΝΑΤΟ επιτεθεί σε ένα άλλο. Και ως εκ τούτου, ο καθένας μπορεί να εικάσει ή να αποφασίσει ό,τι θέλει εάν, για παράδειγμα, η Τουρκία επιτεθεί στην Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό, η αλήθεια είναι η Ελλάδα ποτέ δεν στηρίχτηκε ιδιαίτερα στο ΝΑΤΟ ως προς την επίλυση των διαφορών της με τη Τουρκία. Αντίθετα, εκμεταλλεύθηκε κάθε δυνατότητα που της προσφέρει η συμμετοχή της στην ΕΕ, της οποίας δεν είναι μέλος η Τουρκία. Μόνο που η ΕΕ, ως γνωστόν, δεν έχει ενιαία στρατιωτική δύναμη. Γι’ αυτό και η ελληνική εξωτερική πολιτική, επί σειρά ετών, προσπάθησε επιπροσθέτως να διαμορφώσει ένα πλέγμα συμμαχιών και με άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Αραβικά Εμιράτα. Και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε. Για να έρθει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να πετύχει δύο ακόμα πολύ σημαντικές συμφωνίες. Την πρώτη με τη Γαλλία και τη δεύτερη με τις ΗΠΑ. Και όλα αυτά, κατά ευτυχή μάλλον σύμπτωση για τη χώρα μας, συνέβησαν την ώρα που η Ρωσία εκφράζει έναν ένοπλο αναθεωρητισμό στην Ευρώπη, προκαλώντας την απόφαση χωρών της Ευρώπης – με κυριότερη τη Γερμανία – να ενισχύσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους, αλλά και ένα ισχυρό μέτωπο κατά του αναθεωρητισμού από όπου και αν προέρχεται. Ο Ερντογάν βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, λοιπόν. Οι μαγκιές, οι τσαμπουκάδες και οι απειλές του, εκτοξεύονται… στο κενό. Το «τείχος» που έχει χτίσει η Ελλάδα είναι αρκετά ψηλό και ισχυρό. Η γεωπολιτική «ζυγαριά» της ανατολικής Μεσογείου που κάποτε έγερνε, έστω και ελαφρά, υπέρ της Τουρκίας, τώρα γέρνει σαφώς υπέρ της Ελλάδας. Και αυτό είναι μία μεγάλη επιτυχία της ελληνικής πολιτικής της τελευταίας 20ετίας, που συνέχισε και επαύξησε σημαντικά η σημερινή κυβέρνηση.