ΑΠΟΨΗ: Συγκρίσεις

Επί αρκετές μέρες παρακολουθούμε τα συλλαλητήρια, τις διαμαρτυρίες, όπως και τα πολλά επεισόδια στη Γαλλία. Η αφορμή είναι η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση του Μακρόν. Οι αιτίες είναι πολλές και βαθύτερες.

Και καθώς όλες αυτές τις μέρες ακούμε και διαβάζουμε από πολλούς και διάφορους, συγκρίσεις μεταξύ της Γαλλίας και της μνημονιακής Ελλάδας, που είτε αφορούν το γεγονός πως η σύνταξη στη Γαλλία προβλέπεται να πάει στα 64 ενώ εδώ στην Ελλάδα είναι ήδη στα 67, είτε κοινωνιολογικές συγκρίσεις και αναλύσεις σχετικά με την «αγωνιστικότητα» των Γάλλων έναντι της «υποτακτικότητας» των Ελλήνων, οφείλουμε να πούμε πως ούτε οι καταστάσεις είναι ίδιες και συγκρίσιμες, ούτε οι λαοί και οι κοινωνίες.

Και δεν αναφερόμαστε τόσο στις ιστορικές καταβολές, που έτσι κι αλλιώς είναι διαφορετικές. Αναφερόμαστε κυρίως στις κοινωνικές συνθήκες που είναι παντελώς διαφορετικές, ακόμα και σε επίπεδο πολυπολιτισμικότητας.

Στο μόνο που θα μπορούσαμε ίσως να συμφωνήσουμε, είναι πως όσοι «κουνούσαν το δάκτυλο» στους Έλληνες κατά την περίοδο των ασφυκτικών μνημονίων, ας δουν τώρα τη Γαλλία για να καταλάβουν πως οι βίαιες ανατροπές στις ζωές των πολιτών δεν επέρχονται ποτέ χωρίς πολιτικό κόστος και ραγδαίες εξελίξεις.

Ας μην υποτιμάμε καθόλου λοιπόν τον ελληνικό λαό, δηλαδή τους εαυτούς μας. Ας μην μπαίνουμε σε λάθος συγκρίσεις, ειδικά με χώρες που έχουν άλλες οικονομικές και κοινωνικές δομές. Και ας ξέρουμε πως η «αντοχή» που έδειξαν οι Έλληνες στην πολύ σκληρή δεκαετία της οικονομικής κρίσης, είναι αξιοζήλευτη. Μία αντοχή, όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Αντοχή και στην κοινωνική ενότητα. Και μία αλληλεγγύη που σπάνια κάποιος θα βρει ανά τον κόσμο. Ας μην αυτομαστιγωνόμαστε διαρκώς. Ούτε «οι άλλοι είναι καλύτεροι», ούτε «εμείς είμαστε οι χειρότεροι».