ΑΠΟΨΗ: Αυτοί που αξίζουν

Ο ένας από τα Χανιά, ο άλλος από το Κιλκίς… Ανέβηκαν στο Canadair προχθές το πρωί για να κάνουν τη δουλειά τους. Μία δουλειά που δεν τη κάνουν πολλοί και στην οποία, η λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου εμφανίζεται πολύ συχνά. Είτε την ώρα που το αεροσκάφος βουτάει προς το έδαφος για να χτυπήσει τη φωτιά εκεί ακριβώς που πρέπει, είτε την ώρα που βουτάει στη θάλασσα για ανεφοδιασμό και ξανασηκώνεται. Όποιος έχει ταξιδέψει με αεροπλάνο έστω και μία φορά, έχει βιώσει την αγωνία της απογείωσης και της προσγείωσης του πολιτικού αεροπλάνου που στο κάτω – κάτω, σηκώνεται από έναν κανονικό αεροδιάδρομο και κατεβαίνει σε έναν κανονικό αεροδιάδρομο. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει σε ένα Canadair που σηκώνεται και πέφτει διαρκώς στη θάλασσα και που βουτάει σε πλαγιές και σε χαράδρες για να χτυπήσει τις φλόγες.

Αυτό που έκαναν ο Χρήστος και ο Περικλής, τα δύο παλικάρια που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας, δεν είναι για πολλούς. Λίγοι το μπορούν και το αντέχουν. Μόνο όσοι είναι αφιερωμένοι σε αυτή την υπηρεσία και έχουν τρέλα να γίνουν ιπτάμενοι.

Λέτε να μην ξέρουν τους κινδύνους; Νομίζετε πως οι δικοί τους άνθρωποι, που μένουν πίσω κάθε φορά που αυτοί πετάνε, δεν βιώνουν μία διαρκή αγωνία; Θέλει πολλά κουράγια – και από πολλούς – αυτή η δουλειά. Πόσο μάλλον όταν είναι μια δουλειά στην οποία «ήρωας» γίνεσαι μόνο… με τραγωδία και ποτέ εν ζωή. Αλλά και μία δουλειά στην οποία οι οικονομικές απολαβές σου είναι απειροελάχιστες μπροστά στις αμοιβές ενός τηλε-πανελίστα ή ενός influencer. Ο Χρήστος και ο Περικλής ήσαν δύο από αυτούς τους λίγους Έλληνες. Και για τη θυσία τους πάνω στο καθήκον, αξίζουν την υπόκλιση όλων μας.

Την υπόκλισή μας αξίζουν όμως και οι συνάδελφοί τους, που με… πολλούς κόμπους στον λαιμό και την καρδιά τους μαύρη, συνέχισαν και μετά την τραγωδία να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς να σκεφτούν ούτε για ένα λεπτό να τα παρατήσουν.

Ο Χρήστος και ο Περικλής έγιναν αθάνατοι. Ας γίνουν όμως και η αιτία να μάθουμε να σεβόμαστε και να τιμάμε εκείνους που πραγματικά αξίζουν. Και αυτοί που πραγματικά αξίζουν είναι συνήθως «ανώνυμοι». Παιδιά της διπλανής πόρτας…