Ας θυμώμαστε ποιο είναι το τελευταίο επιχείρημα- Του Δημήτρη Αβραμίδη

Στις κάνες των κανονιών του Πρωσικού στρατού, και όχι μόνο του Πρωσικού, ήταν χαραγμένη στα λατινικά η φράση ultima ratio regis. Πάει να πει «το τελευταίο επιχείρημα του βασιλιά».

Σήμερα ο αντίστοιχος Γερμανός βασιλιάς, η καγκελάριος Μέρκελ, αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά της Τουρκίας που δεν τις επιθυμεί, διακινεί την άποψη ότι η σύνοδος κορυφής είναι νομικά αναρμόδια να λάβει τέτοιες αποφάσεις. Από το «τελευταίο επιχείρημα του βασιλιά», περάσαμε στο «η καγκελάριος είναι αναρμόδια».

Ας μην μπλέξουμε με τα νομικά. Θυμώμαστε όμως ότι η ίδια σύνοδος κορυφής, εντελώς πρόσφατα, αποφάσισε κυρώσεις στην περίπτωση της Λευκορωσίας. Μια σύνοδος που είναι αρμόδια για τη Λευκορωσία και αναρμόδια για την Τουρκία, είναι μια σύνοδος που δεν πολυσέβεται τον εαυτό της. Είναι λυπηρό αλλά ισχύει.

Στο μεταξύ παρατηρούμε και μια αλλαγή τακτικής της Τουρκίας. Στην προηγούμενη σύνοδο απέσυρε το Ορούτς-Ρέϊς και για λίγες ημέρες έκανε τη φρόνιμη για να κατευνάσει κάπως τους Ευρωπαίους. Σήμερα προγραμματίζει ασκήσεις με πραγματικά πυρά ανήμερα της συνόδου κορυφής.

Οι πιθανές ερμηνείες είναι δύο. Πρώτη περίπτωση: Η Άγκυρα θεωρεί ότι οι Γερμανοί, και όχι μόνο, φίλοι της στην Ευρώπη θα τα καταφέρουν έως τέλους και δεν θα προκύψει ενοχλητική γι’ αυτήν απόφαση. Οπότε κλιμακώνει τη επιθετικότητά της. Δεύτερη περίπτωση: Η Άγκυρα θεωρεί δεδομένες τις κυρώσεις, επιδεικνύει αδιαφορία γι’ αυτές και κλιμακώνει έγκαιρα την επιθετικότητα της.

Η επιβολή οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας καθώς και εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων προς την Τουρκία αποτελούν αυτήν τη στιγμή τους μείζονες τακτικούς στόχους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η επίτευξη αυτών των στόχων θα στέλει στην Τουρκία ισχυρό μήνυμα. Η Ελλάδα δεν είναι Συρία, Λιβύη ή Ναγκόρνο-Κάραμπαχ και συνεπώς η Άγκυρα θα πρέπει να μετρήσει πιο προσεκτικά τα βήματά της.

Έως εκεί όμως, έως εκεί και μη παρέκει. Διότι το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Η πιθανή επιβολή κυρώσεων ή και εμπάργκο, είναι σε θέση να επηρεάσουν θεμελιωδώς την ουσία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής; Διότι αν, με ή χωρίς κυρώσεις, η Τουρκία συνεχίσει να προωθεί την αναθεωρητική της πολιτική, τότε καταλαβαίνουμε ότι η μάχη που δίνουμε στη σύνοδο κορυφής, έχει μεν τη σημασία της, αλλά η σημασία αυτή διατηρεί μια περιορισμένη επιδραστικότητα.

Ανεξάρτητα όμως από αυτήν την περιορισμένη επιδραστικότητα η μάχη της συνόδου κορυφής πρέπει να δοθεί και καλώς δίνεται. Χρησιμοποιείς τα όπλα που διαθέτεις και όπως να το κάνουμε η παρουσία μας στις συνόδους κορυφής και στην Ευρωπαϊκή Ένωση γενικώς, μας παρέχει ορισμένες επί πλέον δυνατότητες. Αρκεί να μην πάρουμε τοις μετρητοίς τη ιδέα ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της Ευρώπης. Κανείς δεν πρόκειται να πολεμήσει για λογαριασμό μας στο Αιγαίο ή στον Έβρο.

Το τελευταίο επιχείρημα των παλιών ηγεμόνων βρίσκονταν στις κάνες των όπλων. Οι παλιοί ηγεμόνες δεν υπάρχουν πια, αλλά η ισχύς του εν λόγω επιχειρήματος παραμένει ακέραια. Η Τουρκία το γνωρίζει αυτό πολύ καλά. Είναι μάλλον καιρός να το μάθουμε κι εμείς εξίσου καλά.