Ποιο είναι το πανεπιστήμιο που θέλουμε;

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Τον Απρίλιο του 2011, ο Νομπελίστας Ιατρικής και Φυσιολογίας καθηγητής Τζέιμς Γουότσον προπηλακίστηκε απροκάλυπτα εντός του Πανεπιστημίου Πατρών από άτομα του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου, με το αιτιολογικό ότι είχε εκφράσει ρατσιστικές απόψεις.

Ένας νεαρός κουκουλοφόρος, κρατώντας ένα κοντάρι, ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου, όπου μιλούσε ο διάσημος καθηγητής, ενώ άλλοι νεαροί πέταξαν στην αίθουσα φυλλάδια με το γράμμα «Α» κλεισμένο σε κύκλο, που είναι το χαρακτηριστικό έμβλημα των αναρχικών ομάδων, φωνάζοντας το σύνθημα: «Η γενετική είναι συνώνυμη του Ναζισμού».
Ο κουκουλοφόρος προσπάθησε να επιτεθεί στον Γουότσον, δύο καθηγητές έτρεξαν να τον βοηθήσουν και δέχτηκαν χτυπήματα, ενώ ένας άλλος καθηγητής τραυματίστηκε στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Αυτό ήταν ένα από τα πολλά περιστατικά βίας που έχουν διαδραματιστεί σε ελληνικά πανεπιστήμια, με πρωταγωνιστές και άτομα που δεν ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Κατόπιν αυτών, όσες και όσοι διαφωνούν με την εγκαθίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα ποιο είναι το πανεπιστήμιο που θέλουν. Επιθυμούν να είναι αυτό χώρος γνώσης και παραγωγής έρευνας ή ξέφραγο αμπέλι και άντρο ανομίας;
Στο συγκεκριμένο ερώτημα η απάντηση έχει δοθεί, όχι μόνο από τις προηγμένες χώρες της Δύσης αλλά και από κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, που διαθέτουν στις μέρες μας πανεπιστήμια υψηλού επιπέδου, στα οποία το μπάχαλο και η βία είναι αδιανόητες έννοιες.
Εκτός αυτού, όμως, είναι παράδοξο το γεγονός ότι μέλη της ευρύτερης πανεπιστημιακής κοινότητας, με σπουδές σε δυτικά ευρωπαϊκά κράτη, τάσσονται υπέρ της διαιώνισης μιας κατάστασης που δεν συνάδει με τις εμπειρίες τους και με τις προσλαμβάνουσες, διεθνείς παραστάσεις που έχουν.
Ασφαλώς, θεωρούμε ότι καμία και κανένας δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση των συναδέλφων τους, που είτε ξυλοκοπήθηκαν είτε προπηλακίστηκαν είτε είδαν τα γραφεία τους κατεστραμμένα, κυρίως από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία.
Αλλά η απορία μας παραμένει. Φερ’ ειπείν, πώς γίνεται να έχεις σπουδάσει στη Μεγάλη Βρετανία, που διακρίνεται για την αυστηρότητα στη λειτουργία των πανεπιστημίων της, και στην Ελλάδα να υποστηρίζεις (δια της μη κατάργησης του ασύλου και της εναντίωσης σου στην πανεπιστημιακή αστυνομία) μια σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση που επικρατεί στα ΑΕΙ της;
Η κοινή λογική λέει ότι θα έπρεπε να θέλεις και τα ελληνικά πανεπιστήμια να λειτουργούν με ανάλογο τρόπο, να μην είναι άντρα ανομίας βίας και αναρχίας, να εναρμονιστούν με τα αντίστοιχα σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο του 21ου αιώνα.
Εκτός πια αν θεωρείς ότι η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή, περίπτωση, μια χώρα που πρέπει να λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες, μακριά από τα ισχύοντα στην εποχή μας.