ΑΠΟΨΗ: Μη κρατικά πανεπιστήμια και κρατισμός

Ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που θα ψηφιστούν το νέο έτος θα είναι και αυτό που θα επιτρέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων.

Σε αυτή εδώ τη στήλη και σε αυτή την εφημερίδα, είχαμε γράψει το 2019 και στην τότε αναθεώρηση του Συντάγματος για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία αναθεώρησης του άρθρου 16 και ειδικότερα, των παραγράφων 5 και 8, που όχι μόνο είναι αναχρονιστικά, καθιστώντας την Ελλάδα τη μόνη χώρα στον κόσμο που δεν επιτρέπει (επίσημα) την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, αλλά εν τέλει, έρχονται σε σύγκρουση με την ίδια τη δημοκρατία, ακόμα και με το ίδιο το πνεύμα του άρθρου 16 που διακηρύσσει ότι «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα (και μάλιστα από το 1927) επιτρέπεται η σύσταση ιδιωτικών νηπιαγωγείων, δημοτικών σχολείων και σχολών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά όχι πανεπιστημίων; Γιατί όλες οι άλλες χώρες επιτρέπουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Γιατί χιλιάδες ελληνόπουλα φεύγουν κάθε χρόνο γι’ αλλού; Τέλος – τέλος, γιατί θα πρέπει να συντηρείται στην Ελλάδα ένα θολό τοπίο «κολλεγίων» και τελικά, έμμεσης λειτουργίας πανεπιστημιακών σχολών, αντί για ένα ξεκάθαρο τοπίο επίσημης λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία λογική σε όλα αυτά. H μόνη λογική είναι το… κόλλημα σε έναν κρατισμό που τελικά ποτέ δεν απέφερε θετικά αποτελέσματα. Γιατί, είναι αλήθεια επίσης, ότι άλλο είναι η ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και άλλο ο «κρατισμός». Το πρώτο είναι βασικό απαιτούμενο για τη χώρα, το δεύτερο απλά… βολεύει κάποιους!

Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί μέσω ενός νομοθετικού ελιγμού να αλλάξει το τοπίο. Θα τα καταφέρει; Θα έρθουν στην Ελλάδα ξένα, εγνωσμένης αξίας, πανεπιστήμια; Θα δοθεί μία ουσιαστική εναλλακτική λύση σπουδών σε χιλιάδες παιδιά, δημιουργώντας παράλληλα τις προϋποθέσεις αναβάθμισης των δημοσίων πανεπιστημίων μέσω και του ανταγωνισμού που θα υπάρξει;

Δεν μπορούμε να δώσουμε βέβαιες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Είναι η πρώτη φορά όμως που μία κυβέρνηση προσπαθεί να σηκώσει τα «καυτά κάρβουνα» του σκληροπυρηνικού κρατισμού. Επιτέλους…!