ΑΠΟΨΗ: «Νέα ιστορία» ή «καμπή της ιστορίας»;

Αρθρογράφοι του δυτικού κόσμου σημειώνουν ότι όλα έχουν αλλάξει στον κόσμο μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία που αποφάσισε η ρωσική ηγεσία. Θα συμφωνήσουμε – και το έχουμε γράψει – ότι μεταξύ Ρωσίας και Δύσης άνοιξε ένα νέο μεγάλο χαράκωμα. Και ευθύνες γι’ αυτό έχουν όλοι. Σε δύση και ανατολή. Και προπάντων, η ίδια η Ευρώπη. Ωστόσο, όλα παραμένουν ακόμα τόσο θολά αυτή τη στιγμή που κανένας δεν μπορεί να προδικάσει έναν «άλλο κόσμο».

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα, μια μικρή χώρα του βαλκανικού και ευρωπαϊκού νότου, που διαχρονικά αποτελεί μία «γέφυρα» μεταξύ Δύσης και Ανατολής και γι’ αυτό μπορούμε ίσως να κρίνουμε πιο καθαρά ότι είναι… νωρίς για να κρίνουμε.

Η καταδίκη μας στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, είναι δεδομένη. Δεν μας σβήνει τη μνήμη όμως. Όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες μόλις δεκαετίες στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή δείχνουν πως ο κόσμος «πάντα αλλάζει και πάντα μένει ίδιος». Όπως σήμερα σηκώνουμε τις ουκρανικές σημαίες για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στον λαό της Ουκρανίας, έτσι κάποτε – στο κατώφλι του 21^ου αιώνα – σηκώναμε τις σημαίες της Σερβίας που βομβαρδιζόταν από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και λίγο αργότερα τις σημαίες των ΗΠΑ, όταν οι δίδυμοι πύργοι της Ν. Υόρκης δέχονταν εκείνο το τρομακτικό τρομοκρατικό χτύπημα. Και με τον ίδιο τρόπο που ποτέ δεν καλοείδαμε στην Ελλάδα την παρέμβαση της Ρωσίας στο Αφγανιστάν, τη Συρία, κλπ, δεν καλοείδαμε τις αντίστοιχες παρεμβάσεις των ΗΠΑ και των δυτικών δυνάμεων στις ίδιες ή και άλλες χώρες.

Δυστυχώς, οι βόμβες δεν χωρίζονται σε «καλές» και «κακές». Και τα παιδιά σε όλο τον κόσμο έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι το βαθιά ανθρωπιστικό και ειρηνιστικό μήνυμα στο οποίο πιστεύει ο μέσος Έλληνας. Και αυτό μεταδίδουμε προς κάθε κατεύθυνση.

Ο κόσμος μας λοιπόν έχει περάσει πολλά. Και μάλλον θα συνεχίσει να περνάει… Κάνοντας πάντοτε μερικά βήματα προς τα εμπρός, αλλά και κάποια προς τα πίσω.

Η ουσία είναι πως η Ευρώπη, λίγο μετά την μεγάλη οικονομική κρίση και την καθυστερημένη της αντίδραση, απέτυχε να αυτονομηθεί και να ενωθεί με τον τρόπο που έπρεπε. Και πάλι όμως, μάλλον ποτέ δεν είναι αργά… Δεν είναι σίγουρο πως ζούμε μία «νέα ιστορία». Ίσως ζούμε μόνο άλλη μία καμπή της ευρωπαϊκής ιστορίας, στον πολύ δύσκολο δρόμο της ωρίμανσης, μέχρι την τελική και πλήρη ενοποίηση. Ή ίσως, αυτή να είναι τουλάχιστον η ελπίδα και ο δικός μας ευσεβής πόθος…