ΑΠΟΨΗ: Δεν ξέρουν τι σημαίνει «αθλητισμός», ούτε καν τι σημαίνει «ζωή»

 Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία…

Την ώρα που στο ελληνικό ποδόσφαιρο επιβάλλεται «σιωπητήριο κερκίδων» και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι (κράτος και παράγοντες φορέων και ομάδων) παρουσιάζουν μία έκδηλη αμηχανία ως προς την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας, φεύγει από τη ζωή ένας θρύλος των ελληνικών γηπέδων, ο Κώστας Νεστορίδης.

Και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία, αυτοί που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν στους αγωνιστικούς χώρους τον «Νέστορα» και τους άλλους μεγάλους ποδοσφαιριστές της δικής του γενιάς, σίγουρα αναπολούν εκείνες τις εποχές, όπου φίλαθλοι και των δύο ομάδων βρίσκονταν στα γήπεδα, χωρίς οπαδικές θύρες και διαχωρισμούς, χωρίς ΜΑΤ, κυρίως χωρίς «οπαδικά ραντεβού» και οργανωμένες δολοφονικές επιθέσεις.

Ήσαν, λένε πολλοί, οι… ρομαντικές εποχές του ποδοσφαίρου. Όχι. Ήσαν οι σκληρές εποχές του ποδοσφαίρου! Γήπεδα – χωράφια, ποδοσφαιριστές που έπαιζαν για ένα κομμάτι ψωμί, φίλαθλοι που κάθονταν πάνω στα τσιμέντα ή και όρθιοι. Και ναι, τα γήπεδα ποτέ δεν ήσαν «εκκλησίες». Και τότε υπήρχαν μεγάλες αντιπαλότητες. Και τότε έβριζαν. Ενίοτε, γίνονταν και κάποια επεισόδια. Όμως, χωρίς μαχαίρια και τσεκούρια. Χωρίς οργάνωση και προετοιμασία. Και βέβαια, χωρίς την παρουσία «ποινικών» στις κερκίδες, αδιάφορων για την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Γι’ αυτό και όταν άκουγε κάποιος τον Νεστορίδη να μιλάει, όπως και τον Φυλακούρη, τον Ρωσίδη, τον Πολυχρονίου και όλους τους «μεγάλους» της δεκαετίας του ’60, καταλάβαινε πως εκπροσωπούσαν ένα… άλλο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο της αθωότητας και της αγάπης, το ποδόσφαιρο μίας Ελλάδας που μπορεί να χωριζόταν σε «φανέλες», ήταν όμως ενωμένη στους δρόμους, στα καφενεία, στις δουλειές.

«Αγάπη για τον αθλητισμό» σήμαινε κάποτε και «αγάπη για τη ζωή». Σήμερα;

Σήμερα, δυστυχώς, έχουμε πάρα πολλούς που δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει «αθλητισμός», ούτε καν τι σημαίνει «ζωή»…