ΑΠΟΨΗ: Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε

Τόσες απώλειες μαζεμένες, λίγο πριν φύγει η χρονιά…

Λες και βάλθηκε το 2023 να μας αφήσει το πιο μαύρο σημάδι του, λίγο προτού παραδώσει τη θέση του στο 2024.

Νέοι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή και αφήνουν πίσω τους πολλά αναπάντητα «γιατί» στους δικούς τους ανθρώπους, εκείνους που τη μία στιγμή γελούσαν και την άλλη στιγμή βρέθηκαν να θρηνούν.

Το ξέρουμε καλά. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για όλους εκείνους που αντί να ετοιμάζονται να υποδεχτούν το νέο έτος με χαμόγελο και αισιοδοξία, έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Γι’ αυτό και προτιμάμε να σιωπήσουμε. Να τιμήσουμε εκείνους που χάθηκαν τόσο αδόκητα και να σεβαστούμε τον ανείπωτο πόνο των οικείων τους.

Μπορούμε να γράψουμε κάποια λίγα όμως για έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή και ο οποίος, ως πολιτικός, «σημάδεψε» την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Αναφερόμαστε στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έφυγε από τη ζωή την επομένη των Χριστουγέννων σε ηλικία 81 ετών και ο οποίος ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής των σκληρών μνημονιακών εποχών για την Ελλάδα, τότε που η χώρα μας έμοιαζε με μία μαύρη κηλίδα στον χάρτη «των άσπιλων και αμόλυντων» ευρωπαϊκών κρατών, με πρώτη και καλύτερη τη «σιδηρά» Γερμανία του Σόϊμπλε.  Του υπουργού Οικονομικών που έψαχνε τον τρόπο να σβήσει αυτή τη «μαύρη κηλίδα» από τον ευρωπαϊκό χάρτη, άλλοτε ως εμπνευστής των πιο σκληρών – έως και απάνθρωπων – μέτρων λιτότητας και άλλοτε ως ο άνθρωπος που ευθέως ζητούσε την αποπομπή της Ελλάδας από την νομισματική ένωση.

Ανεξάρτητα από τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων – και ήσαν πάρα πολλά – που έμοιαζαν με βούτυρο στο ψωμί του Σόϊμπλε, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή και πέρασε στην ιστορία ως ένας πολιτικός που στάθηκε απέναντι στην Ελλάδα και υπήρξε ο υποκινητής μίας τεράστιας εκστρατείας δυσφήμισης της χώρας μας, ίσως και ευρύτερα του ευρωπαϊκού νότου. Σήμερα που τα γράφουμε αυτά, οι περισσότεροι μπορούν να καταλάβουν τι θα σήμαινε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, την οικονομική απομόνωση, το πάγωμα των εμπορικών συναλλαγών, την καταστροφή και την πλήρη φτωχοποίηση των Ελλήνων. Τότε όμως, δυστυχώς, υπήρχαν και στην Ελλάδα κάποιοι που ζητούσαν την επιστροφή στη δραχμή, που μάλιστα την παρουσίαζαν ως… λύτρωση! Ευτυχώς, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν ξεπέρασε τον «Ρουβικώνα». Ευτυχώς, στην Ευρώπη δεν υπήρχε μόνο… ο Σόϊμπλε.  Και ευτυχώς, είμαστε ακόμα εδώ για να μπορούμε να θυμόμαστε εκείνες τις ιστορίες μόνο με πικρή μελαγχολία και όχι ως την απόλυτη καταστροφή.

Καλό ταξίδι, χερ Σόϊμπλε. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να σεβόμαστε τους νεκρούς και σε αποχαιρετάμε με σεβασμό. Δεν μπορούμε όμως και να ξεχάσουμε…